Herstellen na een buikoperatie
Vanuit het ziekenhuis krijg je allerlei informatie over het herstellen na een buikoperatie. Het zijn natuurlijk allemaal indicaties en “ongeveertjes”. Wat ik nu vooral merk is dat ik vooral nog meer leer om te luisteren naar mijn lichaam. Wat moeilijk is hoor, maar aangezien mijn lijf ook goed heeft aangegeven dat er iets niet klopte, moet ik er nu ook het geloof in hebben dat zij heel goed kan aangeven wat wel en niet gaat. En, dat ik vooral moet luisteren.
Week 1 postoperatief
Dit valt zwaar tegen. De eerste dagen is het zoeken naar hoe te liggen, zitten, slapen, de trap op de te gaan, de trap af te gaan enzovoorts. Ik denk te kunnen zitten, maar och die onderbuik is nog zo dik en opgezet. Voor het beeld, ik ben geen slanke vrouw hè. Nooit geweest. Ik ben voller en met al twee keizersnedes achter de rug, is vooral mijn onderbuik een ravage. Zoals zoveel andere vrouwen heb ik ook een haat-liefde relatie met mijn buik. En ik weet dat ik aan het herstellen ben na een buikoperatie, maar ik ben er wat betreft die onderbuik niet blijer op geworden. Ik noem dat stukje ook mijn buikflap. En dit is nu nog dik, gezwollen pijnlijk en tegelijkertijd zo niet eigen. Het voelt soort van gevoelloos en ook weer niet.
Aan tafel zit ik niet echt “ladylike”. Benen wijd en op het randje van de stoel. Op de bank en op bed lig ik vooral op mijn rug en zo slaap ik ook. Mind you, ik slaap normaal in foetushouding. Wat resulteert in slaap gevoel in mijn billen en een stijf gevoel in mijn rug. Hierdoor wordt ik een paar keer per nacht wakker. Ik wil dan anders gaan liggen.Alleen is er vooral keus op, op mijn rug, op mijn rug of op mijn rug.
Ik zal niet eens beginnen over de stoelgang. Of toch wel? Dan even kort, dat gaat ook niet zoals je graag zou willen. Het is een feest daar in mijn buik, naast het feit dat alles terug op zijn plek moet.
Week 2 postoperatief
Dit is een spannende week, dit is de week dat ik de uitslag zal horen. Intussen krijg ik bloemen, kaartjes, appjes en belletjes. Ik probeer veel te praten. Met vrienden, familie en mijn maatschappelijk werker. Mijn hoofd is nog steeds best “mistig”. Er is mij uitgelegd dat zo een narcose wat met je doet en dat je daar nog best een nasleep van kan hebben. Hoe moeilijk het ook is, ik probeer het te accepteren. Er wordt gevraagd of ik al uitslag heb. Nee nog niet.
Intussen ben ik soort van gewend op mijn buik te slapen. En toch ook weer niet. Nachten zijn iets rustiger, maar ook niet. Naar de wc gaan gaat steeds beter, mede dankzij vezelzakjes door mijn citroenvla. Ja de citroenvla die ik de eerste avond in het ziekenhuis heb gekregen en ik tot mijn verbazing erg lekker vond. Mijn oudste dochter heeft die voor mij gehaald. Ergens moet je even je geluksmomentjes uit halen.
Ik slik nog steeds vier keer per dag paracetamol en ibuprofen. Heb op dag 8 het even zonder geprobeerd, dat was geen succes. Dag 9 voelde ik nog steeds pijn en zat er steeds een beetje bloed op het verband. Toch maar het ziekenhuis gebeld. Geen koorts, geen gekke dikke rode warme plekken? Ik moest mij geen zorgen maken. Ik werd nog even met mijn neus op het feit gedrukt dat ik pas op dag 9 zat en dat ik toch echt aan het herstellen ben na een buikoperatie.
Verlossende telefoontje
Op dag 13 kreeg ik eindelijk het verlossende telefoontje. De tumor was goedaardig! Wel groot, zeker zo’n 19 cm en ze hebben flink moeten manoeuvreren en extra moeten snijden in verband met verklevingen van mijn vorige keizersnedes.Dat ik nog pijn heb, is eigenlijk gegeven, het was immers nog maar 13 dagen na de buikoperatie.
Week 3 postoperatief
Ik zit nu ik dit schrijf op drie weken en 2 dagen postoperatief. Ik ben al een paar keer buiten geweest. Adviesgesprek van mijn jongste, ze mag naar de HAVO, hoera! Een afspraak bij de mondhygiënist, daar moest ik toch alleen maar liggen. Met mijn oudste naar de KNO, waar is aangegeven dat ze haar neusamandelen gaan verwijderen. Nog een rondje operatie en ziekenhuis, maar gelukkig is deze niet zo invasief.
Ik beweeg nog als een oude vrouw, langzaam en voorzichtig. Trappen is nog voetje voor voetje. Gelukkig waren al deze afspraken vroeg in de ochtend, zo had ik de kans om de rest van de dag bij te komen. Ritme is nu even ver te zoeken, maar ook dit heb ik even losgelaten. Zelf rijden kan ik nog niet. De auto instappen op zich is al niet makkelijk. Zitten, opstaan en liggen gaan al redelijk. Maar heb ook momenten dat ik echt nog pijn voel. Mijn lijf roept mij tot halt wanneer ik te veel heb gedaan. En zoals ik zei aan het begin van deze blog, ik leer hiernaar te luisteren. Ik laat mij dus door zeker niemand buiten mijzelf om pushen. Ja ik heb mijn frustratie momenten. Ik wil graag meer en sneller, maar dit zit er nog even niet in.
Een broek, ja wat zal ik zeggen, dat is nog steeds niet fijn. Het zit niet lekker, het drukt, het doet. Fijn is een “overstatement”. Dus deze vermijd ik zolang dat kan. Helaas is het nog geen rokjesweer, dus zal ik vooral voor mijn medemens netjes een broek dragen.
Ik zit nu wel op één keer per dag pijnstillers. Voor het slapen gaan. Volgens de informatie van het ziekenhuis zou ik nu mogen fietsen en autorijden. Is leuk, zou het graag willen, maar nee, dit zit er voor mij echt niet in. Daarbij, het was geen kijkoperatie, vooral dit heb ik even heel duidelijk moeten aangeven aan de arboarts. Het was ook geen cyste, het was een tumor. Een tumor van zeker 19 cm.
Hoewel ik opgelucht ben dat het goedaardig was en ik niet weer onder het mes moet. Bedenk ik mij ook dat ik nog geen 3,5 week geleden bezig was met alles te regelen voor als er wel wat zou zijn, of als er iets mis zou gaan. De “wat als”, waar je niet aan wilt denken, maar wel moet. Wat dat alleen al mentaal met je doet, wetende dat je twee kinderen hebt die nog lang niet zelfstandig zijn, breekt je.
Gebroken
Dat stuk wat gebroken is, moet ook nog helen. En ik ga daar ook aan werken, heb al een verzoek neergelegd bij mijn psycholoog om alles weer op te pakken. Want wat er soms wordt vergeten, ik maak mij daar ook schuldig aan, is dat herstellen na een buikoperatie, na eigenlijk alle operaties het niet alleen iets lichamelijk is. Mentaal moet ik ook nog herstellen.