Het vele verhuizen

In de 40 jaar dat ik besta, heb ik op negen adressen gewoond. De meeste verhuizingen waren voor mijn 12e verjaardag. Vooral in die tijd deed het vele verhuizen echt wat met mij. Het gaf soms een gevoel van onveiligheid en een enkele keer was je nog maar net gewend, en kon je spullen weer inpakken.

Scheiding ouders

Door de scheiding van mijn ouders, moesten we mijn ouderlijke huis achter laten. Ik was toen ongeveer acht jaar oud. Mijn vader woonde eerst een tijdje in een hotel totdat hij een plekje vond. Wij, mijn moeder zus en ik, verbleven een tijdje bij het jongste zusje van mijn mijn moeder.
Mijn tante had geen kinderen en had best een strikt regime in haar huis. Geen kruimels, in verband met ongedierte. Niet te veel kabaal maken en geen speelgoed overal. Daarnaast was ze best streng. Toch is en blijft zij één van mijn favoriete tantes. Zij en mijn moeder waren het hechtst van hun allemaal.

De flat

Ik denk dat we een half jaar bij mijn tante zaten voordat we een tijdelijke plek hadden voor ons zelf. Mijn moeder had namelijk een huis gekocht die nog verbouwd moest worden naar haar smaak. En daar dichtbij in de buurt kregen wij de flat. Onze grote honden verbleven op het terrein van het huis, en mijn kleine Lady bleef bij ons in de flat. De flat was klein, eigenlijk veel te klein voor ons drieën.  Het bestond uit 2 kamers en een badkamer en geen eigen tuin. Achter ons was er wildgroei aan planten. En voor was het terrein geheel geasfalteerd. Het waren vier flats op een rij. Ik sliep met mijn moeder in bed en mijn zus op een uitklapbed. De woonkamer slash keuken slash eetkamer was net zo groot als de slaapkamer. Het was er echt mega klein, maar zo knus. Soms denk ik eraan terug en dan denk ik hoe hebben we daar geleefd. Soms zelfs met logees, met kerst een kerstboom en ook bbq’s gehouden. Om het weekend ging ik naar mijn vader, eerst in het hotel en daarna in een huis, groter dan hoe wij woonden, maar heel fijn vond ik het daar niet. Het voelde niet als thuis.

De oceaan over.

Er ging iets mis tijdens het verbouwen van het huis. Als kind krijg je niet veel mee, maar om eerlijk te zijn weet ik nog steeds niet het precieze ervan. Mijn moeder besloot om schoon schip te maken en dit te doen in Nederland. Ze besloot terug te gaan bij mijn vader en hij verhuisde ook mee. Eenmaal in Nederland verbleven we een tijd in Utrecht, bij de zus van mijn vader. Daar sliep ik met mijn ouders in één kamer. Mijn zus had een ruimte voor zichzelf. Hoewel ik dankbaar ben dat we daar mochten verblijven, kan ik mij op een paar momenten na niet veel herinneren van deze tijd. Het was niet eigen, het was niet van ons. Ik moest mij als kind weer aanpassen. Daarnaast waren we net de hele oceaan over verhuisd.

Acclimatiseren.

Wennen aan school, andere tijden, met de fiets, overblijven, de kou, geen eigen plek hebben. Vrienden en vriendinnen en vooral familie achtergelaten. Mijn wereld zoals ik die kende. Mijn grote hond Misty was overleden en Donnie was weggelopen. Gelukkig had ik Lady nog en die verhuisde met ons mee. Niet bij al je spullen kunnen, niet eten wat je normaal at. Hoe meer ik eraan terug denk, hoe minder leuk die periode aan voelde.
Vooral nieuwe vrienden maken en  wennen aan het cultuurverschil kosten mij het meeste energie. Mijn mond viel open toen ik kinderen hoorde schelden op het schoolplein of hoe ze hun ouders aanspraken. En dan net toen ik weer begon te wennen verhuisden wij naar Almere.

Almere

Eerst in huis in onderverhuur en korter dan een half jaar erna eindelijk in een appartement die wel van ons was in het centrum van Almere Buiten. Eindelijk echt mijn eigen kamer, met mijn eigen meubels en spulletjes. Eindelijk werd het stabiel. In minder dan 3 jaar tijd was ik al vijf keer verhuisd. Zou het vele verhuizen nu eindelijk ten einde zijn gekomen. Hadden wij nu eindelijk ons plekje gevonden waar mijn ouders oud zouden worden?

Rust.

De rust duurde ongeveer drie jaar. Intussen had ik wel op één school gezeten en aangesloten bij een vriendengroep. Die veiligheid en vastigheid was in ieder geval terug. Dat bracht heel veel rust. Maar die rust werd abrupt verstoord door het overlijden van mijn vader. In het huis dat eindelijk van ons was. In het huis waarin ik eindelijk mijn eigen plek had gevonden. Hij overleed naast mijn moeder in bed. Niet gek dat ze daar niet meer wilde slapen en of wonen. Augustus overleed hij en oktober zaten wij in een nieuw huis.

Almere Buiten

Almere Buiten bleef wel mijn basis. Verhuisden een buurt vertop. Heb daar mijn hele adolescenten leven gewoond. Had een netwerk van vrienden en vriendinnen opgebouwd en mijn eerste echte liefde ontmoet. Van mijn twaalfde tot mijn 21e heb ik daar gewoond. Toen verhuisden wij naar ons eerste koopwoning. Althans voor mijn moeder, daar kwam de vader van mijn kinderen met mijn plus-dochter erbij. En daar hebben we ons gezinnetje gesticht. Heb ik één van mijn beste vriendinnen als buurvrouwtje gehad en is mijn basis als moeder gevormd en gestart.

Mijn eigen woning.

En toen we uit elkaar gingen kreeg ik niet veel later, net op het nippertje dit huis. Mijn huis. Oké, officieel van de woningbouw, maar wel de eerste woning op mijn naam. En wat ben ik blij met mijn huisje. Was wel een opknappertje, maar wel van mij, naar mijn smaak, hoe ik het wil. Met een mooie grote tuin op het zuiden. It’s still a work in progress. Maar in de afgelopen zes jaar is het wel ons thuis.

Hoe ik terugkijk op het vele verhuizen?

Het was veel, met daartussen ook wel heftige verhuizingen. Ik hoop eerlijk dat het voor mijn kinderen bij deze verhuizing zal blijven tot in ieder geval ze klaar zijn om uit huis te gaan. Want, al heb je goede redenen, zoveel verhuizen heeft een impact. En het is maar net wat voor karaktereigenschappen de kinderen hebben en hoe je als ouder ermee omgaat of de impact niet een al te negatieve is.