Moeder en dochter band

Ik heb een goede moeder en dochter band met mijn moeder. Vanaf kleins af aan waren we twee handen op één buik. Ik was ook heel close met mijn vader, maar mijn moeder en ik, dat is gewoon bijzonder.

Wij tegen de wereld

Toen mijn vader overleed, woonde mijn zus al op kamers. Mijn moeder en ik bleven dus alleen achter. Ik heb gezien hoe mijn moeder niet meer in die slaapkamer wilde slapen, en zeker niet in het bed dat mijn vader overleed. We hebben ongeveer drie maanden in de woonkamer gebivakkeerd. Ik heb gezien hoe deze vrouw gebroken was om het verlies van haar partner. Dat ze zelfs een tijdje thuis heeft gezeten van verdriet. Hoe ook dat huis, die slaapkamer en vooral dat bed, elke keer haar aan die noodlottige nacht deed herinneren. Gelukkig kregen we snel een andere woning en kon mijn moeder ook beginnen met rouwen en helen.

Geheimen

Ik had bijna geen geheimen. En zover ik wist had zij dat ook niet voor mij. Als ik haar iets vroeg over de relatie tussen mijn vader en haar, gaf ze altijd eerlijk antwoord. Ze probeerde alles zo goed mogelijk aan mij uit te leggen. Mijn moeder was mijn voorbeeld, ik had haar op een voetstuk, omdat ze alles alleen deed. In mijn ogen dan. Ze was sterk, maar liet zeker wel emoties zien. Totdat ze mij haar geheim vertelde dat ze al 20 jaar voor zich had gehouden. Dat mijn vader niet mijn biologische vader was.

Keerpunt

Dat sloeg logischerwijs in als een bom. Ze viel gelijk van haar voetstuk. Hoe kon ze dit zoveel jaar voor zichzelf hebben gehouden? Ik was er kapot van. Hoe kon ik haar nog vertrouwen als zij zoiets groots voor mij verborgen kon houden? Zoiets fundamenteels in mijn leven. Ik was boos, zo boos. Deze boosheid had ik nooit eerder gevoeld. Vooral niet naar mijn moeder toe. Ik denk dat ik nog nooit zo boos was geweest op mijn moeder. Het voelde als verraad. Ik wist niet goed met het nieuws om te gaan. Ik gooide me in mijn opleiding en werk. En eerlijk alles wat mij dwars zat reageerde ik op haar af, het maakte mij eigenlijk niet uit of het wel of niet iets met haar te maken had. Dit was een keerpunt in onze relatie. Het was erop of eronder voor ons.

Stap voor stap.

Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed hoe we hier doorheen zijn gekomen. Ik had een lange brief aan haar geschreven met alles wat mij dwars zat. En eigenlijk zat ik niet te wachten op een reactie van haar. Dit voelde ze feilloos aan. Ik wilde haar zonder onderbrekingen laten weten wat dit allemaal met mij had gedaan. En daarna gingen we verder. Alsof er niets was gebeurd. Tijd heelt best wat wonden. Alhoewel, je merkte wel dat er scheurtjes waren ontstaan in onze moeder en dochter band. Toch denk ik omdat we wel een goed en stevig fundament hadden dat het daarom niet helemaal was omgeslagen in vervreemding.

Altijd samen

Waar op een gegeven moment kinderen op eigen benen gaan staan en uit huis gaan, stond ik wel op mijn eigen benen en bleef ik thuis. Mijn toenmalige vriend (vader van mijn kinderen) trok in, mijn bonusdochter kwam er om het weekend bij en op een gegeven moment, baby één en twee jaar later baby twee. Mijn moeder was overal bij betrokken. Voor een ander misschien ongezond, of moet er ab-so-luut niet aan denken. Maar voor ons werkte het.

Eigen plek. 

Na mijn relatiebreuk had ik mijn eigen plek. Mijn moeder past op mijn kinderen wanneer ik werk. En we zijn meer samen dan niet. Ze helpt mij en ontlast mij op veel manieren, vooral nu de opvoeding echt geheel voor mijn rekening is. Mijn kinderen weten ook niet beter dan dat oma daar altijd is, voor ze zorgt en mij helpt. Stiekem hoop ik op ook zo een moeder dochter band met mijn meiden.

MIjn rots.

De moeder en dochter band is wel grotendeels geheeld. Al heeft het wel wat littekens en kleine haarscheurtjes. Af en toe komt de pijn wat mijn biologische vader betreft omhoog, en is zij hoe oneerlijk het is degene op wie ik het afreageer. Vooral omdat hij er niet is om op af te kunnen reageren. Toch is zij mijn rots, mijn schouder om op te huilen, lachen we tot we buikpijn krijgen of bijna stikken, bespreek ik (bijna) alles met haar en is zij sparringpartner op veel gebieden.
Ik heb vooral geleerd dat zij ook een mens is en geen powerwoman. En dat dat niet erg is, zeker nu ik moeder ben zie ik dat nog beter in. Het is niet makkelijk om ouder te zijn, al helemaal niet alleen. Ik schreeuw tegen haar, zij tegen mij. Kunnen boos zijn op elkaar, maar vaak niet lang. En deze moeder en dochter band zou ik voor geen goud willen ruilen of missen!