Helen na een relatiebreuk
Hoe lang duurt het voordat je klaar bent met helen na een relatiebreuk? Google het eens voor de grap. De wetenschappers zelf komen er niet helemaal uit.
Tot nu toe.
Heb ik een aantal verschillende dingen gelezen:
- Het aantal maanden samen delen door 2
- Voor ieder jaar een maand
- En als laatst las ik, 11 weken, dus ongeveer 3 maanden
Maar nu even serieus.
Ik denk dat het helen van zoveel factoren afhangt.
- Hoe lang jullie samen waren
- Je eigen karakter
- Wat voor een relatie het was
- Wie er een punt achter heeft gezet
- De reden waarom je met diegene samen was
- Wel of niet samenwonen
- Of je überhaupt wilt helen, of gewoon in dat gevoel wilt blijven
- And so on…
Mijn helingsproces.
Ik had er drie jaar over gedaan om uiteindelijk de knoop door te hakken. Sommige fases was ik daarom al voorbij. Ik leefde wel samen, maar eigenlijk al alleen. Ik leefde al best wel mijn eigen leven. Hierdoor kwam het dat het stukje hem missen er niet was toen ik eenmaal die knoop had doorgehakt.
Partner.
Als partner had ik niet gevoel dat ik had gefaald. In die zin, voor mijn gevoel had ik alles gedaan wat er in mijn mogelijkheid was om het te doen slagen. Daarom ook die drie jaar. Ik kon echt mezelf in de spiegel aankijken en zeggen, ik kon niet meer doen, dan wat ik al gedaan had.
Moeder en gezin.
Als moeder en voor mijn gezin vond ik dat ik enorm gefaald had. De schuldgevoel die ik had naar mijn kinderen en het plaatje gezin toe was immens groot. Was ik niet te egoïstisch? Dacht ik alleen aan mijzelf? Vooral over dit stuk heb ik gerouwd toen we eenmaal uit elkaar waren. Ik ging door alle fasen. boosheid, ontkenning, verdriet. Beetje bij beetje kreeg dit een plek, toen alles ging lopen, omgang en dat soort zaken.
Relatie.
Wel had ik een deuk opgelopen wat betreft relaties. Mijn vertrouwen erin, was echt op een dieptepunt. Waarom zou ik ooit nog aan een ander zoveel van mezelf geven. Zoveel dat ik mezelf kwijt was. Dit zou ik nooit meer doen, als ik überhaupt nog een relatie zou willen. Daar was ik nog niet over uit.
Mannen.
Hà! Laten we daar maar niet over beginnen! Alle goede mannen waren al bezet. En daarbij, welke man zou mij willen? Alleen met twee kinderen, amper mezelf financieel boven water houdend. Ik wilde niet meer moeten uitleggen, rekenschap geven, rekening houden met een man. Ik werk hard en als ik iets heb uit te leggen, is het straks voor de poorten van de hemel. Maar zeer zeker niet meer aan een man. Waar ik wel of niet heen ga, waar ik wel of niet mijn geld aan uitgaf. Hoe ik voor mijn kinderen zorg of hoe ik ze opvoedt. Nee, nah-ah, laat maar zitten. Dat helen na een relatiebreuk moest maar even wachten. Ik had belangrijkere dingen te doen.
Me, myself and I.
Ik gooide mij op mijn moederschap, het zoeken van een vaste baan en beetje bij beetje mijn huis en leven weer op orde krijgen. De boosheid zakte. Maakte vooral plaats voor onzekerheid en het durven vertrouwen in een ander, nee daar was ik zeer zeker nog niet. Wel durfde ik steeds meer voor mezelf op te komen (en voor mijn kinderen) naar mijn ex toe. We waren niet meer samen, ik hoefde het allemaal niet mee zomaar te pikken. DIt deed mij goed. Het vertrouwen in mijzelf nam toe.
Bijna een jaar later.
Het begon toch wel te kriebelen. Ik had een nieuwe baan, praktische zaken landen steeds meer op hun pootjes. Kreeg leuke nieuwe collega’s en die hadden het over mannen en relaties en dergelijke. Ja, ze waren wel een stuk jonger. Hoorde het in begin vooral aan. Ik zat in een hele andere fase dacht ik. Zij zijn nog kindloos en zijn nog jong. Toch begon ik beetje bij beetje weer open te staan voor man in mijn leven. Al is het om te daten. Na een jaar alles te zijn geweest behalve “vrouw”, wilde ik mij dat toch wel weer graag voelen.
Dus daar ging ik dan! Ik stapte langzaam weer die wereld in. Best wel spannend, maar ik merkte dat ik er toch weer aan toe was. Dat maakte voor mij duidelijk dat ik al best ver was in het helen na een relatiebreuk
