Eigen huis

Nadat ik de knoop had doorgehakt en besloot niet meer met mijn relatie verder te willen, kwam mijn moeder met het nieuws dat het huis verkocht moest worden en moest ik dus op zoek naar een eigen huis.

Voor de breuk.

We woonden samen met mijn moeder en mijn kinderen en om het weekend mijn plusdochter. En onze hond. Dit is ooit zo gelopen omdat we besloten om allebei te gaan studeren.  Al studerend besloten we dat we samen een kindje wilden. En zijn eigenlijk niet weggegaan, omdat hij nog studeerde en ik toen geen baan kon vinden met genoeg uren. En toen kwam onze jongste en net in dat jaar dat hij een goede vaste baan kreeg, kreeg in mijn burn out en zat ik weer thuis en besloot ik niet meer samen verder te willen. Wij samen waren nooit op zoek gegaan naar een eigen huis. En vonden het toen ook niet nodig want het werkte.

Op zoek.

Doordat mijn moeder net met pensioen was, hij en ik niet meer samen waren en ik geen vaste baan had. Was mijn moeder genoodzaakt het huis te verkopen. Het was te duur. Wat een stress was dit. De verkoop ging veel sneller dan verwacht en voor ik het wist had ik en geen partner meer en zou ik zonder huis komen te zitten. Gelukkig stond ik al vanaf mijn 18e ingeschreven bij woningnet. Dit is een tip die ik iedereen zou willen meegeven. Al heb je een koopwoning, al woon je samen, al heb je net een huis. Schrijf je weer in! Je weet nooit wat er in tussentijd kan gebeuren.

Stress.

Het huis was al snel verkocht. We kregen een datum van de overdracht 19 december. Een week voor de feestdagen. Het was november en ik had nog steeds geen huis. Tuurlijk kon ik tijdelijk wel verblijven bij familie, maar inschrijven was een ding. Elke dag keek ik of er wat bij was gekomen. En ik weet het, als je bijna zonder huis zou komen te zitten kan je niet heel kieskeurig zijn. Maar ik wilde niet mijn 15 jaar inschrijven weggeven voor een veel te klein huis. En met alle veranderingen was het voor mij cruciaal dat de kinderen op hun school konden blijven.

Urgentie.

Net iets meer dan een maand voor de overdracht had ik nog geen huis. Mijn wanhoop werd steeds groter. Ik maakte dus maar een afspraak met het vierde huis om te kijken of ik recht had op urgentie. De afspraak was pas voor in december! De moed zakte me in de schoenen.

Eindelijk een huis in de buurt van school!

Gelijk reageerde ik en toen… Stond ik op nummer 2. Nee toch? Het kon toch niet zo zijn? Ik kon wel huilen. Ik belde een vriendin uit frustratie. Het eerste wat ze zei was; “Kimberly, dit huis is voor jou! Hoe het ook zij, dit huis is voor jou!” Ik had ook zoiets van, kan niet zo zijn dat dit nu aan mijn neus voorbij gaat. Dit huis is voor mij. En of je nou gelooft in de kracht van manifestatie of niet, twee dagen later kreeg ik het gevoel dat ik even weer moest kijken. En ik stond op nummer 1. Ik ben zeker drie keer erin en eruit gegaan. Omdat ik het niet kon geloven. Met nog 4 dagen te gaan tot sluiting stond ik op nummer 1. Ik belde diezelfde vriendin en die kon alleen nog maar gillen van blijdschap en ik alleen maar huilen. Ik weet het. ik was er nog niet, maar dit was dichterbij dan ooit in de drie maanden stress en onzekerheid waar ik in had gezeten.

Sluitingsdatum.

Het was zo ver 25 november, de sluitingsdatum. Ik kreeg een e-mail met daarin of ik nog interesse had en dat ik dat ik dat per mail moest doorgeven. Dat heb gelijk gedaan. Niet lang erna ontving ik een e-mail met de datum en tijdstip voor de bezichtiging en met nog belangrijker de bevestiging dat ik op nummer 1 stond! Mijn Sinterklaascadeau voor dat jaar was het bezichtigen van mijn toekomstige woning. Ik heb geschreeuwd, gehuild, gelachen. Alle emoties gingen door mij heen.

Weer stress.

Ik heb mij dagen voor de bezichtiging druk gemaakt om allerlei andere dingen. Ik had een grote buffer op geld gebied. Hoe moest ik het huis bekleden? Vloeren, gordijnen enzovoorts. Mijn moeder riep steeds stap voor stap. Ze had gedroomd van het huis en hoe het eruit zou komen te zien. De kleuren grijs en wit zoals ik het in mijn hoofd had. Het zou goed komen.

De woning, mijn woning.

De dag was eindelijk aangebroken. Sinterklaasmiddag, stapte ik het huis binnen en lag er een grijze kleur laminaat en de muren beneden waren grijs met wit behangen. De andere vijf gegadigden liepen ook rond. De tuin was gigantisch diep, op het zuiden. Drie slaapkamers, badkamer, keuken, dit zou allemaal van mij worden. De andere zagen mijn enthousiasme, ik ben ook niet iemand van de poker-face, en dropen gauw af. Toen vertelden ze dat voor een relatief klein bedrag ik de vloeren en vouwgordijntjes zou kunnen overnemen en of ik het behang wilde behouden. Mijn gebeden waren gehoord.

Mijn beschermengel.

Misschien wordt ik nu iets te “wazig” voor sommige lezers, maar ik weet zeker dat mijn vader mijn beschermengel is. En dat hij hiervoor heeft gezorgd voor mij. Hoezo ik dat weet? Op zijn geboortedag, 16 december, kreeg ik de sleutels van de eerste eigen woning die ooit op mijn naam zou staan.

Bijna 5 jaar later.

Aankomende december zitten we hier alweer 5 jaar. Ja het is kleiner en oh er waren en zijn nog dingen die nog flink aangepakt moeten worden. Maar, ik ben intens gelukkig in mijn huisje. Enige manier dat ik hier nog weg zal gaan, is omdat ik eindelijk een grote prijs heb gewonnen en mijn nr 1 droomwoning kan kopen. Tot die tijd, vertoef ik heerlijk in mijn nr 2 droomwoning, mijn enige echte eerste eigen woning.