Eindelijk zomervakantie!

Eerlijk? Wat heb ik hier naar uitgekeken. Eindelijk zomervakantie na een hele drukke periode. Een periode waarin je oudste afscheid heeft genomen van de basisschool. Je jongste een pre-advies voor het voortgezet onderwijs heeft gekregen. Je als klassenmoeder samen met een van je besties die ook klassenmoeder is, een geweldig project hebt opgezet, uitgevoerd en uitgedeeld. De nodige tranen hebt gelaten op de laatste schooldag van je oudste. Op het werk afscheid hebt moeten nemen van je collega, omdat zij een andere weg in slaat en voor haar natuurlijk ook een geweldig afscheidscadeau wilde neerzetten. Een aantal verschillende bestellingen had. Met daarnaast ook gewoon de dagelijkse beslommeringen die erbij horen.

Bezig met en voor anderen.

Ik heb eindelijk zomervakantie en ik heb het echt nodig. Ik merkte dat mijn lontje wat korter was dan normaal. Als introverte extravert ben ik veel bezig geweest met anderen, voor anderen. En oh wat zuigt dit een energie van mij. Ik krijg er echt ook wel energie van hoor, maar ik heb toch wel meer gegeven dan ontvangen. Ik kan daar gewoon nog steeds niet de balans in vinden. Al denk ik dat ik ooit nog wel zal leren… hoop ik.

Plannen maken… ha!

Ik heb nu eindelijk twee en een halve week zomervakantie. Had allerlei plannen. Ken je dat? Je zet van alles op papier, spreekt de dingen soms ook hardop uit en als puntje bij paaltje komt, moet je ALLES omgooien! Soms door eigen toedoen, maar vaak ook door dingen waar je geen controle over hebt, zoals bijvoorbeeld het weer.

*klaagmodus aan*; Wat een bagger weer hebben we dit jaar! Zo warm als het vorig jaar was, met zoveel zonuren, zoveel regen hebben we nu. Of zoals mijn vader vroeger altijd zei “We hebben één bui gehad, en die heeft bijna zes weken geduurd!” *klaagmodus uit*.

Oké, dit vraagt omdenk-skills die ik nu even door de vermoeidheid niet echt heb. Wil eigenlijk best wel in een hoekje kruipen en janken. Alleen gaat dat natuurlijk niet met twee kinderen die met verwachtingsvolle oogjes naar je kijken, zo van, wat gaan we doen mam? 

Week 1.

Gelukkig is de eerste week mijn lieve plusdochter er. Ze had me begin van het jaar ergens geappt of we het misschien leuk zouden vinden dat ze een weekje zou komen logeren. Zodat ze ook met haar zusjes hier kon zijn.

*Emo-modus aan* Mijn mama-hart gloeide helemaal op. Ze wilt uit eigen vrije wil bij ons komen. Heb ik in de twaalf jaar met haar vader samen toch wel iets goeds gedaan toch? *emo-modus uit*.

Ik wilde naar texel, ik wilde naar twee verschillende ontbijt/brunch restaurants, ik wilde naar WONDR, ik wilde… En ik had het dacht ik voor elkaar. Maar toen spatte mijn bel een beetje uit elkaar. Brief binnen, moet nieuwe paspoorten aanvragen, voor ons alledrie. En oh ja de oudste moet een ID-kaart hebben, zeker nu ze met het OV moet gaan reizen, alleen en al 12 is.

*explosie geluid* Shit! Even opzoeken, dat is € 200 nog wat. Pfff, dit had ik even niet voorzien, maar ze zijn wel een must. Het is als alleenstaande moeder soms echt schakelen financieel. Hoe ga ik dit doen, hoe gaan we dit oplossen. Adem in adem uit. We gaan het dag voor dag aankijken. Qua weer, qua financiën. 

Week 2.

In de planning stond ook een lang weekend naar mijn zus in Enschede. Op vrijdag mijn plusdochter terug naar Den Bosch rijden en vanuit daar naar mijn zus in Enschede. En dan daar wat leuke dingen doen. Zij en haar vriendin hadden de kinderen beloofd naar Ouwehands te gaan. We zouden shoppen voor het nieuwe schooljaar en een paar daagjes helemaal niks en toch niet thuis zijn. Heerlijk.

En toen besloten de dames geregistreerd partnerschap aan te gaan. Don’t get me wrong, ik ben zo blij voor mijn zus, want ze heeft echt een geweldige partner gevonden en dit is een mooie stap voor hun beide. Alleen zouden ze het eerste op locatie met een klein gezelschap vieren. Maar aangezien we nu door Covid niet weten wat er wel of niet kan veranderen. Besloten ze het toch maar thuis te doen, maar ze had daarvoor wel mijn hulp nodig, of anders gezegd, de hulp van PartyMiMs nodig. En de enthousiasteling die ik ben, oftewel people pleaser, kon geen nee zeggen. Dus hoppa plan de campagne, bedankjes, versieringen, taart enzovoorts.

Waar ik woensdag dacht weer thuis te zijn, is dit nu vrijdag geworden. Waarvan ik nu al weet dat drie dagen volledig in teken zullen staan van mijn zus en haar vriendin, wat ik met liefde doe, maar wat ik niet echt in de planning had voor mijn welverdiende vakantie.

Laatste dagen.

Dan is het weekend, waarin ik nog met mijn oudste de weg naar haar nieuwe school moet oefenen, boeken moeten kaften, normale bedtijden moeten starten en dan is het alweer maandag moet mijn jongste weer starten met school. Dan woensdag waarop mijn oudste start met school. En dan is het alweer donderdag waarop ik weer moet beginnen met werken.

Jongens wat ben ik blij, want ik heb eindelijk “zomervakantie”!