Alleen verder na twaalf jaar samen zijn

En ze leefden nog lang en gelukkig…

Eerlijk dat hoop ik wel, dat we nog lang en gelukkig mogen leven. Alleen niet meer samen, niet meer als stel, niet meer als gezin die bestaat uit twee ouders en kinderen onder één dak. Ik ben alleen, na twaalf jaar samen zijn.
Nou ja alleen, ik ben met mijn twee meiden verder. En tuurlijk heb ik nog mijn moeder, familie en vrienden. Ik dacht alleen dat we samen oud zouden worden, samen opa en oma zouden worden van onze kleinkinderen. Mocht het zover zijn dat er kleinkinderen in het spel zijn, zullen we grootouders zijn. Alleen, niet meer samen.

Waarom kies ik ervoor om alleen te zijn na twaalf jaar samen zijn?

Om zoveel redenen. Zowel grote als kleine dingen. Ik ga nu niet hier doen alsof ik een engeltje was of ben. Tuurlijk heb ik ook zo mijn fouten gemaakt. Het enige verschil was dat ik niet op die manier door wilde. Ja je leest het goed, ik heb er een punt achter gezet. Hoewel ik graag dat beeld van vadertje en moedertje wilde, was dit niet gezond voor mij. Maar ook niet gezond voor hem en zeer zeker niet voor onze kinderen.
Dit wordt ook geen post waar ik hem helemaal zwart maak en van dat alles. Dat zou wel heel makkelijk zijn, zonder een weerwoord van hem. Maar dat is niet de intentie van deze blog.

Het zat gewoon niet meer goed tussen ons.

De communcatie beide kanten op was niet goed. We waren sterk van elkaar af gegroeid. We begrepen elkaar niet meer.
Daarbij, wat ik van mezelf weet is, dat als ik onverschillig wordt en steeds stiller, het me allemaal eigenlijk nier meer zo goed boeit. Wanneer je op zo een punt bent gekomen zijn er een aantal opties. Het uitzingen, hopen op verandering, relatietherapie of uit elkaar gaan. Er zullen er vast meer zijn, maar deze opties had ik op dat moment in mijn hoofd. Ik koos ervoor om er een punt achter te zetten.

Das best egoistisch, ik was toch niet alleen?

Klopt, hij was daar ook en natuurlijk onze kinderen. Maar zoals dit ging, was het voor geen van ons gezond. Wij groeiden niet, we hielden elkaar tegen. Zowel bewust als onbewust. En uiteindelijk is dit ongezond voor onze kinderen, alle drie.
Ik had het al een lange tijd uitgesteld. Ik dacht we komen er wel uit. Dit is een fase. Het gaat ook wel over. Daarna dacht ik en de kinderen dan? Die hebben een vader en een moeder nodig. Een volledig gezin. Als wij uit elkaar gaan, wat gebeurd er met de band tussen de drie zussen. Zullen ze elkaar nog blijven zien? En ik wilde mijn plusdochter niet missen. Ze was al twaalf jaar in mijn leven. Ze hoorde net zo veel bij mij als de andere twee meiden.
Ik dacht aan alles en iedereen, maar niet aan mijzelf. Ik cijferde mezelf weg. Het was uiteindelijk te ongezond voor mij, maar uiteindelijk ook voor de kinderen. Een papa en mama die veel ruzie maakten of niet met elkaar spraken. Ik wilde niet dat ze zouden denken dat dit het was, dat dit was hoe een relatie in elkaar zat, dat dit een gezonde relatie was. Want, dat was het zeker niet meer.

Een gezonde relatie, wat is dat?

Ha, dat is een goede vraag. Er is hier geen juist antwoord op. Je zou allerlei boeken kunnen lezen, naar psychologen kunnen gaan, aan anderen advies kunnen vragen. Er is geen vast en standaard antwoord hierop.
Een gezonde relatie is, in mijn ogen, daar waar iedereen zich prettig in voelt. En ik voelde me niet meer prettig in de mijne. Ik voelde me meer alleen dan samen.

Alleen zijn is zo erg toch niet?

Nee dat klopt, maar als je met z’n tweetjes bent, dan zou je je niet alleen moeten voelen. Tenminste, zo zie ik dat dan. Kan voor een ander totaal anders zijn.
Dus daar was ik dan, na twaalf jaar alleen met twee kinderen. Dag perfecte plaatje. Dit was en is eigenlijk nog steeds best moeilijk voor een perfectionist als ik. Ook al koos ik hier zelf voor, dit was wel een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen. Een deuk in het beeld dat ik had van relaties. Het sprookjeseinde waar je eigenlijk voor gaat zou er niet komen. En hoe oneerlijk het ook is, een deuk in het beeld dat ik had van mannen.

Ik was er klaar mee.

Ik wilde nooit meer een relatie. Waarom mezelf weer helemaal openstellen aan een man, om uiteindelijk weer met een gebroken hart achter te blijven. Daarbij had ik ook nog eens al kinderen. Die alles al bewuster meemaakten. Nee, ik wilde lekker alleen blijven met mijn twee meiden. Had geen man meer nodig. Deed alles al alleen en zelf, dus even serieus, wat zou dan de toegevoegde waarde zijn van een man in mijn leven?

Proces

Ook bij het verbreken van een relatie ontstaat een rouwproces. Het proces wat nodig is om te “helen”. Althans zover je kan helen. Om te helen moest ik eerst van mezelf leren houden. Wordt dat ook niet altijd gezegd? Je moet eerst van jezelf leren houden, voordat je van een ander kan houden. En zou ik ooit dan nog open staan voor een nieuwe relatie? Los van het openstellen, wat is dat eigenlijk daten? Dat is zo, zo lang geleden. En toen had ik eigenlijk niet eens echt gedate. Nee, ik was daar zeker niet klaar voor. Nog beter, ik wilde het gewoon niet meer.
Ik blijf nu na twaalf jaar samen, gewoon lekker alleen.