Mijn realiteit van samen opvoeden

In mijn vorige blog over samen opvoeden, heb ik het gehad over hoe het zou “moeten” gaan. Denkend aan de kinderen, ouderschapsplan invullen en rekening houden met elkaars wensen. Helaas is mijn realiteit van samen opvoeden ver van wat ik in die blog heb beschreven.

Het eerste half jaar.

Hij had nog geen woning in Almere. Ik stelde daarom mijn huis open voor hem. De woensdagavond at hij mee en bracht hij ze naar bed. Op zaterdag kon hij dan ook komen of eventueel iets met hun buitenshuis doen. Als hij vaker wilde komen, was dat ook prima, als hij het maar op tijd aangaf. Omdat ik zelf geen vader meer heb, vond ik het belangrijk dat zij wel een band zouden behouden met hun vader.
Dit bleek toch wat moeilijker dan ik verwachtte, vooral vanuit mijzelf. Wanneer je uit elkaar bent, heb je behoefte aan je eigen ruimte. Althans ik wel. Mijn huis, mijn regels, zeker wat betreft de kinderen. Hier botste mijn realiteit van samen opvoeden al met wat ik in eerste instantie in mijn hoofd had.

Mijn huis, mijn regels.

Vooral de woensdagavond was voor mij toch wel een “dingetje”. Voor het slapengaan had ik een avondritueel. Tandenpoetsen, eerst bij de jongste zitten, voorlezen of de dag bespreken, even zingen en dan slapen, om vervolgens naar de oudste te gaan en het riedeltje nog een keer te doen. Dit vooral in rust. Toen we nog samen waren vond ik het al heel moeilijk als hij de avonden deed. Ja, ik weet het, iets met controlfreak ofzo. Maar dan was hij er in ieder geval in de ochtend om eventuele “battles” met mij aan te gaan.
Nu moest ik de rest van de avond/nacht en de ochtend alleen battelen. Dat was toch wel andere koek. De woensdagavond eindigde altijd in drukte, met grapjes en spelletjes en weet ik veel wat allemaal. Heel leuk, maar ik was degene die dan zat met kinderen die onrustig slapen en dan de volgende ochtend niet vooruit te branden waren.
Ik probeer dit met hem te bespreken, maar dit verliep moeizaam.

Een tweede huis.

Gelukkig kreeg hij al snel een woning, vijf minuten lopen van ons huis vandaan. Dat was heel fijn. De kinderen zouden dan vaker daar kunnen gaan als ze zouden willen. Even een sidenote, we hadden op dat moment nog geen ouderschapsplan en hadden voor de time being een bedrag afgesproken voor alimentatie tot hij beter op zijn benen stond.
Om het weekend zouden ze bij hem zijn, van vrijdag met het avondeten, tot zondag na het avondeten. Maar als ze meer met hem wilden zijn, was dit in overleg mogelijk.
Ze kregen een kamer die ze zouden delen met hun grote zus wanneer die er ook zou zijn. Ik gaf een tas mee met genoeg kleding voor het weekend. En dan moest ik loslaten.
Heel eerlijk, het eerste weekend heb ik flink gehuild en was ik mijn bed niet uit te krijgen. Maar het verliep eigenlijk best goed, ze konden appen als ze wilden of bellen. En af toen nam hij ze de andere zaterdag of zondag toch even mee om even te voetballen.

Ouderschapsplan

Nu hij zijn eigen huis had, vond ik het tijd dat wij een ouderschapsplan gingen invullen. We wilden immers allebei het beste voor de kinderen. En zelf vond ik duidelijke afspraken ook gewoon fijn. Ook hier was mijn realiteit van samen opvoeden een stuk moeilijker dan ik had verwacht. Waar mijn ingevulde ouderschapsplan zeker vier A4-tjes omvatte, was die van hem nog geen half A4-tje. Ik praatte het voor mijzelf goed, door er nog van te maken, joh hij praat er liever over dan dat hij het zo opschrijft.
Toen ik begon over alimentatie, ging het helemaal mis. Heb in eerdere blogs aangegeven dat het niet mijn bedoeling is om hem zwart te maken, absoluut niet. Maar sommige dingen zijn nu eenmaal een realiteit en kunnen niet goed gesproken worden.

Zijn huis zijn regels

Al gauw kreeg ik klachten vanuit mijn kinderen. Dingen waren anders bij papa, of zelfs sommige dingen die eerst wel konden, mochten niet ineens niet meer. Ik schoof het een beetje opzij als, zij zullen bij hem ook wel klagen over mij. Beetje uitspelen van ouders, de dingen die je vaker hoort. Maar ja, zoals in mijn huis, mijn regels gelden, is dat natuurlijk ook andersom. De nog hardere realiteit van samen opvoeden. Je doet het nog wel samen, maar eigenlijk ook absoluut niet. 

Agenda’s, relaties en nog veel meer.

Op een gegeven moment wordt het, als beide partijen niet echt willen meewerken en boosheid en frustratie komen kijken, alleen maar moeilijker. Daarnaast, levens gaan door. Agenda’s zijn niet meer helemaal afgestemd op elkaar. Al probeerde ik het makkelijker te maken, om een agenda van de kinderen te maken, waar al hun afspraken en andere belangrijke data in stonden. Als de ander dat niet wilt gebruiken, dan kom je niet verder. Ook ik ben maar mens, al praat dat de boze en gefrustreerde toon van mijn kant echt niet goed. Maar ik zit niet meer met je in een relatie, ik hoef je handje niet meer vast te houden en je overal aan herinneren. Dat is niet mijn taak, dat is de verantwoordelijkheid van jou als ouder.
Naast agenda’s komen er ook nieuwe mensen in het leven van ons beide. Dat brengt ook struggles met zich mee. Want ja, NOG MEER agenda’s om rekening mee te houden.

En nu?

Nu zijn we alweer 6,5 jaar verder. Er is heel veel gebeurd. Van grove ruzies, advocaten en uiteindelijk het stilleggen van de regeling. En hoe open ik ook wil zijn, dit is een stuk dat ik niet via een blog kan delen zonder daarmee de privacy van mijn kinderen te schenden.
Waar het op neer komt is, dat op het moment dat je kind zich om wat voor reden niet veilig voelt, al is dat bij een ouder, grootouder, vrienden, familielid, dan is het je taak als ouder om in te grijpen. Hoe belangrijk een band tussen ouder en kind is, veiligheid gaat, in ieder geval in mijn ogen, voor alles. En natuurlijk hoe mijn kinderen er zelf in staan.
Ze hebben nu al beide zo’n twee tot twee en een half jaar geen contact meer met hun vader. Dit doet mij ondanks alles heel veel pijn. Want ik gunde ze meer dan alles een vader. Al is, in mijn ogen, een vader zijn niet alleen een recht, want rechten gaan gepaard met plichten. En bij mijn realiteit van samen opvoeden, werd vooral dat laatste vaak nog wel eens vergeten.