Tranen

Woensdag was het zo ver. Om half 8 mocht ik mij melden, nuchter. Mijn vriendin zou mij brengen en bij mij blijven totdat ik naar binnen zou gaan. Dit zodat mijn moeder er in de ochtend kon zijn voor mijn kinderen. Naam en geboortedatum bij de eerste bali. Boven aangekomen, weer melden met naam en geboortedatum. Voordat ik het bandje om mijn pols kreeg, weer naam en geboortedatum. Ik mocht uiteindelijk drie kwartier eerder naar de preoperatieve ruimte. Zittend op dat bed, kwamen de eerste tranen. Ik knuffelde mijn vriendin en zei gedag, ik zou haar in de avond zien met mijn kinderen. Zo werd ik naar de volgende ruimte gebracht.

Infuus

Daar aangekomen zouden ze een infuus aanleggen. Weer naam en geboortedatum. Ik gaf aan dat ik moeilijk te prikken ben. Drie verschillende verpleegkundigen hebben geprobeerd aders te vinden. Op mijn hand en hoger op mijn onderarm. Tikkend en met klapjes. Mijn huid werd alleen maar rood, maar geen ader voor ze te zien. Met een echo moest er een ader gevonden worden. En daar volgden de volgende tranen. Al huilend en kermend van de pijn hadden ze het infuus aangelegd. Bij elkaar heeft het zeer 30 minuten geduurd, maar de infuus zat. Er stonden op dat moment zeker zes mensen aan mijn bed. Twee bezig met de echo, een co-assistent die mee wilde de kijken en nog drie verpleegkundigen die meekeken en mij geruststelden.

Narcose

Ik werd opgehaald door een knappe donkere dokter. Hij gaf aan de assistent te zijn van de anesthesist. Naam en geboortedatum, terwijl hij controleerde op het scherm of het klopte met wat ik zei. Toen zei hij, jij komt zeker van de Antillen, te zien aan de naam van jouw moeder. Ik gaf aan dat dit klopte. Hij vroeg of ik van Curaçao kwam en ook hier knikte ik. Waarop hij vervolgde, dan mag je nu gaan denken aan het prachtige Kenepa. Liggend op het strand en voor je de prachtige lichtblauwe zee… En wat hij daarna heeft gezegd, weet ik niet. Zo snel was ik weg.

Wakker worden

Hier heb ik weinig van meegekregen. Ik hoorde mijn naam en ik voelde pijn. Ze vertelden mij dat het goed was gegaan. Een wat oudere dame, met grijs haar en een brilletje, die mij geruststelde. En het volgende wat ik weet is dat ze mij naar de verpleegafdeling reden. Daar hoorde ik mijn moeder en heb ik verder geslapen. De golf van misselijkheid, vermoeidheid, duizeligheid en allerlei emoties die door mij heen gingen zijn niet te beschrijven. Dit was andere koek. Dit was anders dan mijn beide keizersnedes. Iemand vroeg wat ik wilde eten. Ik wilde helemaal niet aan eten denken, maar heb toch geantwoord. Ik heb weer tranen laten vloeien. Het was allemaal even te veel.

Bezoek

Mijn oude buurvrouwtje was de eerste die langskwam. Met een ballon. Zo lief. Daarna mijn bestie met haar vriend en kort daarna kwam mijn vriendin binnen met de meiden. De jongste met tranen in haar ogen en de oudste huilde. De oudste wilde ook niet blijven totdat mijn moeder wegging, de jongste wel. Ook mijn beste vriendin liet haar tranen vloeien. Het is zo raar. Van al deze mensen kent niemand mij zo. Nadat iedereen weg was, kon ik alleen maar huilen, huilen van de pijn, huilen van de katheter die eruit ging, huilen toen ze mijn infuus eruit haalde en huilen toen ik voor het eerste op moest staan om te gaan lopen om te proberen te plassen. Alleen maar tranen. Tranen voor de opgekropte gevoelens, tranen voor de pijn, tranen omdat ik mij verschrikkelijk voelde.

Naar huis

De eerste nacht verliep oké. Ik werd wel van ieder geluidje wakker en elke keer als ik mij verkeerd bewoog. Maar ik had op zich geslapen. Om 6.00u controles, om 9.15u ontbijt, al waren ze later dan gewoonlijk, hadden we begrepen. Tussen 11.00 en 15.00 kreeg ik allerlei bezoek, mochten de twee dames op mijn kamer naar huis en kwam er een oudere dame voor in de plaats. Ik moest doordat ik zoveel pijn had nog een nachtje blijven. Wel heb ik later op de middag eindelijk mogen douchen. Net zoals bij mijn bevallingen was dit heerlijk.
Na het eten mijn moeder weer even op bezoek en vanaf 20.00u was ik alleen. Althans alleen met de oudere dame. Die tweede nacht heb ik niet geslapen. De darmen kwamen weer op gang, met zeer veel kramp en buikpijin als gevolg. Alsof ik het eten en de lucht van de operatie letterlijk  voelde bewegen. Dus je raad het al, de tranen vloeiden. Wel zachtjes, maar ik kon ze niet tegenhouden.
Met drie uurtjes slaap erop, weer controles en ontbijt op mocht ik naar huis. De weg naar huis was niet fijn, maar wat was het heerlijk om thuis te zijn.

Afwachten

Thuis aangekomen is mijn herstel begonnen. Mijn focus ligt nu vooral op lichamelijk herstellen. Mijn hoofd heeft voorlopig nog geen rust. Met mijn eerste “ugly-cry” als gevolg. Alles werd even te veel. Ik ben geen afhankelijke type. Zelf niets mogen en kunnen is vreselijk. En dat anderen dan voor mij moeten rennen en vliegen en doen, nee dat is niet aan mij besteed. Dus heb ik hard gehuild, lelijk gehuild. Want met het thuis zijn is ook het wachten begonnen. Wachten op de uitslag, of de tumor goedaardig, in transitie of kwaadaardig is.