Het ondenkbare regelen

Met een week om te bedenken welke keuze ik wil maken, komen ook andere dingen. Mijn maatschappelijk werker zette mij even weer terug op aarde met de opmerking of ik het ondenkbare nog moet regelen.

Is het geland?

Een vraag wat ik de afgelopen week veel heb gehoord. Is alles een beetje geland? Ben jij al een beetje geland? Het antwoord is; nee, uhm ik weet het niet, nee, of eigenlijk weet ik het echt niet. Ik heb het omschreven als iemand die van hoog op een trampoline springt. Je raakt steeds de trampoline, maar je schiet daarna ook weer omhoog. Zo gaan de emoties in mijn lijf. Omhoog en omlaag. Ja ik denk dat het is geland, nee toch niet. Met een week te bedenken wat ik wil en dat binnen 4 weken de operatie zal plaatsvinden moet er ook veel geregeld worden. Met het gevoel dat ik nu even geen tijd heb om mentaal bezig te zijn.

Maatschappelijk werker.

Ik heb sinds ik denk 2019 (het is al zo lang dat het voelt alsof ze er altijd is geweest) een vaste maatschappelijk werker. Zij heeft mij in het begin vooral gesteund in dingen omtrent mijn kinderen en mijn ex. Het klikt goed met haar. Iemand met hart voor haar werk. Als ik het zo mag zeggen, één van de goede in het vak en haar werkveld.
Ik heb momenten dat ik haar elke week, of tweewekelijks spreek of een poosje helemaal niet. Maar als ik haar app of ze een gaatje voor mij heeft, maakt ze deze voor mij in haar drukke schema. De laatste keer dat ik haar sprak was net voor al het medische begon te rollen. Zo appte ik haar vorige week of ze een momentje voor mij heeft. Maar toen ze door was dat dit wat groter was dan even mijn hart luchten, maakte zij de volgende dag gelijk tijd voor mij.

Het gesprek

Ik spreek haar meestal telefonisch. Zo ook nu, op de comfortabele bank van mijn vriendin, in het coconnetje dat ik even daar had gemaakt (soms wil je gewoon even niet thuis zijn, ja zelfs ik). Ze wist dat het ernstig was dit keer, omdat ik aangaf thuis te zitten, dus elk moment wel zou kunnen bellen. Zo vertelde ik haar mijn verhaal. De keuzes die ik had en wat het met mij doet. Als vrouw, als moeder, als persoon. En toen kwam het. Hoe stond ik in ‘het ondenkbare regelen’? Ja, daar was het. Ze zei het hardop. Ze zei hardop wat ik al in mijn hoofd had sinds het moment dat ik het woord massa hoorde. Wat gebeurd er met mijn kinderen, in het uiterste geval? In het ondenkbare geval? Heb ik dan alles geregeld? Mijn antwoord was nee.

Niet willen, maar wel moeten

Dit is het stuk waar we eigenlijk niet over na willen denken. Maar oh het zat als een donkere schaduw in mijn gedachten, loerend bij alles wat ik dacht of wilde. Dat ondenkbare, wat als er iets mis gaat en ik er niet ben. En zo stom, want iemand kan ook morgen onder een auto terecht kunnen komen. Maar nu, nu was er even een reality check. Hier hadden zij en ik het twee jaar geleden ook al over gehad. Ik heb het de afgelopen weken misschien één of twee keer naar voren proberen te brengen. Alleen kreeg ik vaak het antwoord dat ik positief moest blijven of niet zo moest denken. Ik snap het, maar wat ik niet wil, is dat het voor mijn kinderen een puinhoop is “omdat we het er maar niet over willen hebben, want het is geen fijn onderwerp”.
Ik heb wel een uitvaartverzekering en mijn beide kinderen hebben ook al hun eigen verzekering. Na alles wat er met mijn vader was gebeurd op dit gebied, is dit is wat mijn moeder gelijk had geregeld toen ik 18 was en ik heb het gelijk na de geboorte van mijn beide kinderen geregeld. Ook is er een document op mijn laptop met mijn wensen. ik moet het alleen even wat duidelijker aanduiden, zodat deze makkelijk te vinden is.
Alleen nu het stuk, waar gaan de kinderen dan heen?

Gezagsregister of Testament.

Het meest logische is natuurlijk de langstlevende ouder. Maar voor de meesten die mij nu een tijdje volgen, in mijn geval, in ons geval niet het meest logische. Mijn moeder is natuurlijk degene die naast mij grotendeels de zorg heeft over mijn kinderen. Alleen, zij is al 73 (sorry mam, maar je mag er gewoon trots op zijn hoor). En daarnaast, je zadelt iemand op met niet één, maar twee kinderen. Even een beetje hard gezegd. Wie wilt dit, wie kan dit? Iemand die een beetje op dezelfde lijn zit als ik, en die (ongeveer) weet wat ik zou willen voor mijn kinderen. Mijn moeder zou dan wel nog de zorg over ze hebben, dat hebben we altijd al gezegd.
Nu kan je een testament opmaken, met daarin alle details, over geld, voogdij, bij wie ze komen te wonen enzovoorts. Dit gaat alleen via een notaris en dat kost geld en gaat ook wat tijd overheen.
Maar het kan ook via het gezagsregister. Daar vul je met je Digi-D en met degene aan wie je het gezag toevertrouwt na jouw overlijden Digi-D een formulier in.Beide ouders die het gezag hebben mogen los van elkaar dit invullen. In mijn geval heb ik eenzijdig gezag en vul ik dit alleen in.* Via rechtspraak.nl kan je het formulier invullen en daar is ook meer informatie hierover te vinden.
Mijn huiswerk voor de aankomende week was al het ondenkbare te regelen. Dit zodat alles is geregeld voordat ik mijn operatie aan zou gaan..

*Sinds januari 2023 hebben beide ouders automatisch gezag door erkenning, niet alleen als deze gehuwd zijn of een geregistreerd partnerschap hebben.