Mijn gevoel volgen

Sinds de zomer loop ik rond met het gevoel dat er iets niet klopte in mijn lijf. Menstruatie was anders, de pijn heftiger. Heftiger bloeden op de eerste twee dagen. De onderkant leek te slapen en de pijn vloeit soms door tot aan mijn enkels. Die laatste twee had ik al vanaf mijn veertiende, maar dan alleen op de eerste dag van mijn menstruatie. Nu was het de dag ervoor, de volle 4 tot 5 dagen en heel lichtjes de dag erna.Ik besloot mijn gevoel te volgen.

Doktersbezoek

Na vele verzoeken van mijn moeder, besloot ik toch naar de dokter te gaan. Het zat mij toch niet helemaal lekker. En ik had voor het eerst dr. Google erop los gelaten. Dat laatste had ik zeker niet moeten doen. Van gewone buikpijn tot overlijden, soms lijkt er gewoon geen nuance te vinden bij ziektebeelden. Al kwam ik op een website uit over endometriose. Van de symptomen had ik er zeker 75%. Genoeg reden voor mij om dat te laten uitsluiten.
De dokter ging het riedeltjes af. Vragen over geslachtsgemeenschap, soa’s en toch even willen kijken. Hallo mijn “beste vriendje” de eendenbek. Wie dat ding heeft verzonnen moet wel een man zijn geweest. Het gaat altijd gepaard met pijn, weg zuchten en tranen. Zo op het eerste gezicht zag het er goed uit, maar toch een uitstrijkje en een soa-test afgenomen. Na een week gebeld voor uitslag, alles was negatief, wat in dit geval dan goed nieuws was. Dus tja, hij zag geen reden om mij verder te verwijzen. Dat is allemaal leuk en aardig, maar met zijn blote oog, kan hij niet verder kijken dan de baarmoedermond. Het gevoel wat ik had bleef toch aan mij knagen.

Heftige buikpijnen

Ik besloot het nog een menstruatie ronde af te wachten. Deze ging natuurlijk net zoals de laatste keren, alleen had ik op de laatste dag heftige pijnen in mijn buik. Van alles tegelijk, krampen, spierpijn, harde buiken. Ik kon amper zitten of opstaan. Op mijn werk liep ik met een kruik rond en eraan zitten was een no-go. Wat best onhandig is met kleine kinderen die soms onverwachte bewegingen maakten. De tweede dag kon ik met moeite zitten of liggen en dan weer opstaan. Dit laatste bleef het hele weekend. Ik probeerde te bedenken waar dit door zou komen? Ik had niet gesport of iets dergelijks, niks raars getild. Op dag vijf toch maar naar de dokter. Het zat haar niet lekker, dus werd ik doorverwezen voor een echo.

Echo

De dokter had gelijk zelf een afspraak geregeld, dit zou een stuk sneller gaan. De volgende dag kon ik al terecht. Nuchter en wel lag ik daar om acht uur in de ochtend. Drukken, draaien, op en en neer. Normaal zou ik dit niet zo erg hebben gevonden, maar met de pijn die ik had, was het flink wegzuchten voor mij. En dit allemaal in stilte. Alleen af en toe de opdracht om in te ademen, vast te houden en uit te ademen. Twintig minuten later mocht ik mijn buik schoonmaken en ik kreeg ik te horen dat ik een afspraak met mijn huisarts moest maken om de uitslag te bespreken. En dat tegenwoordig alles digitaal gaat, dus dat de huisarts de echo’s al snel binnen zouden hebben. Ik wilde eigenlijk nog een bijdehante opmerking maken of dit tegenwoordig echt niet meer met postduiven ging, maar heb dit maar achterwege gelaten.

Uitslag.

Ik belde gelijk de huisarts om een afspraak te maken. Dit bleek niet nodig, ik kon gewoon zelf bellen voor de uitslag. Elke dag na 14.00 uur is daar gelegenheid voor. Die middag kwam ik er niet doorheen. De “wachtrij” voor het terugbellen was al vol. De volgende ochtend om 08.00 uur gelijk gebeld voor een plek in de “wachtrij”. Wat duurt de dag dan lang.

Om 14.00 uur werd ik dan eindelijk gebeld. Om eigenlijk van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Ja ze hadden de echo’s binnen, maar nee de huisarts heeft er echt nog niet naar gekeken hoor. Zoals het er op dat moment uitzag, zou hij mij de dag daarna na 14.00 uur bellen. Als ik niet al genoeg pijn in mijn buik had, kreeg ik het wel van dit alles.

Ongeïdentificeerde massa.

Vrijdag 16 december om 14:25 werd ik dan eindelijk gebeld. Met de woorden. In de bovenbuik (waar eigenlijk vooral de pijn zit) is het schoon, maar… Eigenlijk wilde ik hem daar al stoppen. Een maar na zo een zin is eigenlijk nooit goed. En toen zij hij het. Een ongeïdentificeerde massa. In mijn onderbuik. Dus werd ik doorverwezen naar een gynaecoloog. Gynaecoloog? Dus het zit bij mijn baarmoeder of eierstokken. Want ja, als het bij mijn darmen zou zitten, zou ik niet naar een gynaecoloog moeten. Ik was op dat moment en liep even de keuken in om mij te ontladen. Ik huilde even vijf minuten het eruit. Waarom ik precies huilde? De schrik dat er iets zit? De opluchting van het feit dat ik al maanden wist dat er iets niet klopte in mijn lijf en ik dus niet gek ben? De spanning? Gezicht gewassen, collega verteld en ging terug naar de groep. Er zat niets anders op dan een afspraak te maken voor verder onderzoek. Ik had gewoon veel eerder mijn gevoel moeten volgen.