Vreemde eend in de bijt

Ken je dat? Dat je ergens bent, ergens komt en denk hmmz… Wat is dit gevoel toch? Waarom voel ik mij niet helemaal hier op mijn plek. Waarom voel ik mij zo anders? En dan weet je het, je bent de vreemde eend in de bijt.

Vriendenkring

Begrijp me niet verkeerd, ik hou van “mijn” mensjes. Maar soms voel je je ook daar even niet meer zo op je plek. Mijn vriendenkring bestaat grotendeels uit moeders. Moeders met minimaal twee kinderen en man. Het huisje boompje beestje gevoel. Ik had het ook. Man, kids en woonde dan wel bij mijn moeder, maar hey dat is ook een huisje.

Beetje off

Eigenlijk heel eerlijk, voelde ik me altijd wel een beetje “off”. Al is het niet dat zij mij ooit dat gevoel hebben gegeven. We hebben het financieel niet altijd breed. Zeker niet toen ik mijn baan ook nog eens kwijtraakte. Ik heb ook qua inkomen het minder breed, dus vooral voor mijn kinderen, vroeg ik me wel eens af, kan ik ze wel genoeg bieden. Ik moet ze vaker nee dan ja verkopen en gaan wij bijna niet op vakantie.

Heel erg off

maar dat vreemde eend in de bijt gevoel kwam bij mij pas echt toen ik en mijn ex uit elkaar gingen. Ik was de enige in mijn vriendengroep die alleenstaand was en niet meer bij de vader van de kinderen. Vooral op feestjes als je daar dan alleen was met je twee jonge kinderen en de anderen hadden gewoon hun partner voelde ik een knoop in mijn maag. En ook hierbij weer, het lag echt niet aan mijn vriendinnen.

Negatief spiraal.

En daarbij zat ik ook een negatief spiraal. Ik was moe, op, voelde me alleen en onbegrepen. Tuurlijk je kan je wel indenken hoe die ander zich voelt, maar als je het zelf niet hebt meegemaakt is het toch wel anders. Ik stompte me af van iedereen. Trok me terug, kwam liever niet bij anderen en appte minder in onze groepsapp dan daarvoor.

Het lag aan mij

Zoals ik al eerder aangaf, het lag niet aan hen. Zij gaven mij dat gevoel niet. Ik gaf mezelf dat gevoel. Ik vulde het zelf in. Vond mezelf raar, vond dat ik er zelf niet meer bij hoorde. Maakte het mijzelf onnodig moeilijk. Doordat ik me terugtrok voelde ik mij eenzaam en onbegrepen. En ik wilde een ander totaal niet tot last zijn. Wilde niet anderen meenemen in mijn neerwaartse spiraal. Ik trok mij steeds meer terug van mijn mensen. Dat gevoel van vreemde eend in de bijt zijn wilde ik niet meer. En voor mijn gevoel kon ik dat alleen maar doen, door mijzelf terug te trekken uit dit geheel. Je weet het wel, het befaamde struisvogelpolitiek, als ik er niet mee geconfronteerd wordt, is het er ook gewoon niet.

Keerpunt.

Om eerlijk te zijn weet ik niet zo goed waar en wanneer het keerpunt kwam. Mijn “MomSquad” en ik hebben sowieso één keer per jaar dat we zeker samen kwamen, wij vieren, zonder anderen. Geen mannen en kinderen. Maar dit doen we al een aantal jaar, dus dit was niet het keerpunt. Ik denk dat het ergens kwam op het punt dat ik voorzichtig aan trotser op mijzelf werd. Het moment dat ik het gevoel had dat ik mijzelf weer aan het herpakken was en dat best aan anderen mocht laten zien. En als ik hard terug denk, was er een moment dat ik een foto had geplaatst op mijn insta of mijn status van mijn whatsapp. Het moment dat ik na jaren struggelen iets plaatste en één van mijn vriendinnen zo blij voor mij was. Het was een behaalde doel, en zij liet blijken hoe trots ze op mij was en hoe blij ze voor mij was. Ik weet dat iedereen roept, maakt niet uit wat anderen wel en niet van je vinden… Dit kan misschien kloppen, maar neemt niet weg dat wij als mens toch ergens, diep van binnen hunkeren naar dat moment, een moment dat iemand jou ziet. Jouw vooruitgang ziet en dan laat blijken, dat zij zo zo blij voor je zijn!

Voel ik me nog steeds anders? Ja, ben ik eerlijk in, maar ik begin het steeds meer, stapje voor stapje, te omarmen. Die vreemde eend in de bijt, ja dat ben ik, maar die vreemde eend mag er ook zijn!