Opleiding en Carrière

Toen ik klein was wilde ik graag dierenarts worden. En moeder, schilderijen maken, met dolfijnen werken en noem maar op. Als tiener wilde ik accountant worden want dat had ik ooit gezien in een film en ik was goed met cijfertjes. En ga zo maar door. Maar even, wat weet je dan eigenlijk van opleiding en carriere?

Eind middelbare school.

Nu wordt er ergens al van je verwacht wat je voor de rest van leven wilt doen. Dat is totaal geen druk hoor voor een zeventienjarige. En tuurlijk heb je daar de uitzonderingen. De kinderen die vanaf dat ze kunnen praten roepen dat ze dokter willen worden, of bij de politie. Dat had ik nooit. Ja moeder, maar dat is tot op heden geen carriere, hoeveel tijd er ook wel niet in gaat.

Mijn start.

De eerste voor mijn gevoel serieuze stap in mijn opleiding en carrière. Ik had mijn HAVO-diploma. Ik ging “dus” HBO doen. Accountancy welteverstaan. In mijn propedeuse jaar kwamen er ook vakken waar ik he-le-maal niks mee had. Maar dat was zo een verzameljaar en dus kreeg ik marketing en recht. Beide was ik hondsberoerd in. En die twee waren nog aan elkaar gekoppeld. Fastforward, ik haalde mijn propedeuse niet en voelde me er totaal niet op mijn plaats. Te droog, te… ik weet het eigenlijk niet. Het was het gewoon niet.

Foute opleiding.

Ik wilde iets met kinderen doen. Dat was mij ineens duidelijk. Maar ik had een HAVO-diploma. En ja dan “hoor” je HBO te gaan doen, want anders is het zon. Nogmaals, totaal geen druk hoor. Dus riep ik maar dat ik mijn eigen dagverblijf wilde. Het kwam eruit voor ik er erg in had. Dus opleiding gezocht, Small Business it was. Als ik mij ergens zeer zeker niet thuis voelde was het daar! De mensen niet, de vakken niet, ik wilde ook niet bij een studentenvereniging. Alles eraan voelde slecht. Gelukkig merkte mijn decaan het ook. En die had een aanbevelingsbrief voor mij geschreven voor de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk, ja een MBO.

Volwassen opleiding.

Ik schreef mij in bij ROC Flevoland. Met mijn achtergrond al was ik pas 19 jaar, vonden ze de BOL, beroeps opleidende weg, niet de weg voor mij. Ik kon beter BBL doen, beroepsbegeleidende weg. Ik ging dus drie dagen werken en één dag naar school. En dan de volwassen opleiding.

Ik was één van de twee zonder kinderen en kreeg dan ook vaak te horen dat ik het niet begreep want ik had geen kinderen. Erg fijn.

Met kinderen werken.

Dit was het dan toch. Ik voelde me er thuis, op de opleiding en op mijn werk. Eindelijk. Ik eindelijk gevonden wat ik wilde worden als ik groot ben. Dacht ik…

Na drie jaar begon het weer te kriebelen. Er zat meer in mij, maar wat?

De Pabo.

Next step, opleiding tot Leerkracht basisonderwijs. Maar ook dit was het niet. Hoe leuk ik het vond als ik er eenmaal was, ik werd elke dag wakker met buikpijn. De avond ervoor sliep ik slecht en de faalangst stak zijn kop zo ver omhoog dat ik het niet trok.

Terug naar mijn begin.

Zo eindigde ik weer bij mijn oude werkgever, in de kinderopvang, in de invalpool. Dit was naast het hebben van een pasgeborene erg fijn. Ik kwam deed mijn werk en ging weer aan het einde van de dag weg. Geen extra’s en geen extra verantwoordelijkheden. Tweede kindje erbij. Tot de grote faillissement. Daar zat ik dan, bedenkend, moet ik weer beginnen aan een opleiding en dus op zoek naar een andere carrière? In de kinderopvang was er op dat moment niks te vinden.

Omscholing.

Na een half jaar had ik het geluk om via het uwv om te scholen tot kraamverzorgende. Wat een mooie baan is dat. Versgebakken moeder op weg helpen in die eerste week als moeder. Eenmaal klaar met de opleiding stortte mijn privéleven in elkaar. Dit ging, voor mij, niet samen met het onregelmatige werk.

Weer terug…

En uiteindelijk eindigde ik weer in de kinderopvang. Het is fijn om een papiertje te hebben, en een ton aan ervaring, om zo op terug te kunnen vallen. Eerst tijdelijk ergens en nu zit ik al bijna 4,5 jaar op dezelfde plek.

En toch…

Het kriebelt allemaal weer. Hoe leuk ik “mijn kindjes”, hun ouders en mijn collega’s ook vind. Het zit niet helemaal lekker meer. Ben ik iemand die gewoon snel uitgekeken raakt? Ben ik van binnen gewoon onrustig? Of zit er zoveel potentie in mij, dat ik dit niet kwijt kan in wat ik nu doe? Moet ik op zoek gaan naar een nieuwe opleiding om een switch te kunnen maken in mijn carrière?

Dus…

Ben ik aan het zoeken en onderzoeken, nieuwe dingen aan het uitproberen. Andere interesses ontplooien en kijken waar ik kom. Ik vind het doodeng. Mr. faalangst en Mevr. Angst voor het Onbekende steken zwaar hun kop op. Nu ik dit alleen al typ voel ik buikpijn, of zijn het vlinders. De jury is er nog niet uit. Hoe dan ook, ik wil en zal een nieuwe pad in gaan slaan. Waar dit mij brengt, weet ik nog niet, maar dit is iets wat ik diep van binnen weet, dat ik zal moeten doen.