Van mezelf houden

Na de breuk met mijn ex was ik zoekende. Zoekende naar praktische zaken, huis, baan enzovoorts. Maar ook zoekende naar mezelf. Ik had het gevoel dat ik de laatste jaren helemaal niet bezig was geweest met mijzelf. Ik was moeder en ik was partner en probeerde iedereen te pleasen. Van iedereen te houden. Maar ik vergat even een belangrijk persoon, ik vergat ik. Ik moest weer van mezelf houden.

En eerlijk dat deed best pijn.

Ik merk dat veel vrouwen hier last van hebben. Zichzelf in alles vergeten. Het is niet voor niet dat we worden “doodgegooid” met “selfcare” en “selflove” op social media en tijdschriften. Maar ik deed toch dingen voor mezelf? Deed dingen met vriendinnen, soms net nog wat langer blijven liggen, een bad nemen op z’n tijd en heerlijk series bingen. Dus hoezo moest ik van mezelf houden dat deed ik toch al?

Grenzen.

Maar het ging niet om dat soort praktische dingen, het ging bij mij vooral om het gevoel, het van binnenuit houden van mezelf. Een voorbeeld is grenzen stellen. Door grenzen te stellen en ze bewaken, dat is ook een stukje zelfliefde. Iets wat ik best lang niet gedaan had. Op best wel veel fronten niet. Heb veel gedaan en gepikt wat ik niet had moeten doen en pikken.

Mijn waarde.

Ik was veel meer waard dan dat ik mij mezelf de laatste jaren heb laten voelen. Hoe ik de ander mij heb laten voelen. Want eerlijk, ik heb het zelf toegelaten. Het is makkelijk om een vinger te wijzen, ja maar hij, ja maar zij. Maar IK liet het toe. Niet dat ik nu heel boos op mezelf moet worden en mezelf moet straffen. Nee. Juist het bewust worden van het feit dat ik het toeliet, omdat ik mijn eigenwaarde niet meer wist en geen zelfliefde meer had, maakte het dat de ander mij zo kon laten voelen.

Moeilijk en zwaar.

Maar eerlijk? Het is makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe houd je van jezelf? Is daar en handleiding voor? Is het voor iedereen hetzelfde, of is het voor iedereen anders? Ik val zelf steeds weer in dezelfde kuilen. Want ik heb jaren geloofd dat ik het niet waard was om voor te vechten. Dus hoezo zou ik dan voor mezelf moeten vechten? De lelijke boze stem zat er al zo lang, hoe kreeg ik die weg of op z’n minst gedempt.

Respect.

Mijn eerste stap was, grenzen stellen en die proberen te bewaken. Een buitenstaander zou misschien denken dat ik mijn ex aan het treiteren zou zijn en het hem moeilijk zou maken. Want vaak als een vrouw een grens stelt en die bewaakt wordt ze gezien als een bitch of is ze moeilijk. Maar ik wilde bepaalde normen en waarden en regels hebben in mijn huis. Want ja waar ik nu zit, al is het een huurwoning, is van mij. Ik betaal de huur, ik klus, ik maak het eigen voor mij en mijn kinderen, dus het minste wat ik in datzelfde huis wil is respect. Wanneer je in mijn huis bent, gedraag je je naar mijn regels, in jouw huis jouw regels. Je hebt respect voor mij, heb je dat niet, daar is de gat van de deur en dan regelen we het op een andere manier.

Dit voelde zo goed, maar ook zo eng tegelijk.

Kon dit wel? Kon ik dit zomaar doen? Kom ik hem en mijn kinderen niet tekort. En toen dacht ik nee. Ik laat mijn kinderen zien dat ze niet klakkeloos iets hoeven te pikken van een ander. Als het niet goed voelt, zeg het. Ik ben niet voor niets uit de relatie gestapt, we gaan de slechte gewoontes niet meenemen.

En mijn meiden zullen van the get go van mij leren om van zichzelf te houden. En ze leren dat het beste, wanneer ze zien dat ik ook van mezelf kan houden.

Eerst van mezelf houden.

Daarbij denk ik ook, dat moch ik ooit weer openstaan voor een relatie. Zou ik ook weer en man toelaten in mijn gelijmde hart, dat ik het nodig vind dat ik eerst van mezelf houd. Dat ik weet wat belangrijk is voor mij en vooral hoe ik mezelf niet weer kwijtraak in een relatie.

Hoe houd jij van jezelf?