Plusmoeder ofwel Bonusmoeder

Naast het feit dat ik een zelfstandige moeder ben, ben ik al sinds 2004 een Plusmoeder, ofwel een Bonusmoeder. De term Stiefmoeder wordt nog steeds veel gebruikt, maar ik krijg dan elke keer het beeld van de stiefmoeder van Sneeuwwitje of Assepoester op mijn netvlies. Brrr… nee dat vind ik maar niets. In het Papiamentu gebruiken we de term “yu sin dolor”, oftewel kind zonder pijn, al rolt het in het Nederlands toch niet helemaal lekker over mijn tong haha.

Partner met een kind.

In de zomer van 2004 leerde ik de vader van mijn kinderen kennen. From te get go vertelde hij dat hij een dochter had van toen bijna één jaar. Eerlijk? Ik was net 22 jaar en zat helemaal niet te wachten op een kind van een ander en alle perikelen die dat met zich mee zouden brengen. Dus heb ik in eerste instantie de boot afgehouden. Ook om het feit dat hij midden in een juridisch getouwtrek zat. Maar ja, je hart doet wat het wilt en ik werd verliefd.
Vanaf oktober dat jaar begon ook het opbouwen van zijn omgangsregeling. Hoewel ik graag de moeder van zijn kind netjes wilde ontmoeten, hield zij nog even de boot af, wat ik nu achteraf meer begrijp dan toen.

Verliefd.

Ik werd gewoon voor de tweede keer in korte tijd verliefd. Dit keer op een kleine meid, van net een jaar, met blonde krulletjes en een lach wat zo aanstekelijk was. Je kon moeilijk niet van haar gaan houden. De eerste periode zaten we elke week in Den Bosch, als ik niet kon, ging zijn moeder mee. Dit ook omdat we in het centrum van Den Bosch de tijd vol maakten. En hoewel heden ten dage beter gaat, had je toendertijd bijna alle verschoonplekken in de damestoiletten. Dus in het begin was het meer omdat het praktische dat ik meeging. Al snel ging ik vol liefde en overgave mee, want och, ik voelde me toch best wel al snel een plusmoeder.

Mijn bonusdochter.

Al snel noemde ze mij liefkozend Mimmie, lijkt op mama is het niet. De insteek was Kimmie, omdat Kimberly nog zo moeilijk was en daar maakte zij Mimmie van. Tot de dag van vandaag ben ik nog steeds Mimmie, noemen haar twee zusjes bij haar moeder mij ook zo en zelfs haar moeder noemt mij zo als ze over mij spreekt naar haar kinderen toe. Ze is nu bijna (nog drie weken) achttien jaar!!! En hoewel haar vader en ik niet meer samen zijn, ben en blijf ik haar plusmoeder. Zo was ze afgelopen zomer een hele week hier. Kids blij, maar ook ik blij. Het voelde als vanouds, mijn drie dochters bij mij te mogen hebben. Ook hebben we oud en nieuw van 2019 hier bij ons samen gevierd. Twee zelfstandige moeders met in totaal vijf dochters en mijn moeder. Heerlijk!

Toch was het niet altijd zo.

In het begin was het een struggle. Mijn ex kon niet goed communiceren met zijn ex. Nu weet ik onderhand dat hij gewoon slecht is in communiceren an sich. Dit zorgde voor heel veel frustratie en boosheid van haar kant toen. Dit resulteerde soms in hele vervelende acties van beide kanten. Ik heb nog een tijdje gedacht waar ben ik in vredesnaam in beland. Dit zijn de vervelende verhalen die je hoort over ouders die uit elkaar zijn en eigenlijk had ik daar niet veel zin in.
Op een gegeven moment was ik degene die het communiceren met de moeder op me nam. Dit ging een stuk beter. Hoe meer je met elkaar kan praten en communiceren hoe meer je weet over wat er in het leven van het kind speelt. Dit vond ik belangrijk, want ik wilde dat ze net zo graag bij ons was als bij haar moeder. En zo natuurlijk ook een band met haar vader zou krijgen. Vooral, omdat ik zo jong mijn vader ben verloren.

Het ging in mondjesmaat beter.

Het grootste verschil merkte ik op het moment dat ik voor het eerst zwanger was. Achteraf vertelde zij ook dat ze bang was dat ik haar kind wilde afpakken. Dit gevoel had ik ook wel, dat zij dat voelde, maar dat was nooit mijn intentie. Ik wilde gewoon dat R. zou opgroeien met een moeder en een vader en natuurlijk ook met mij!
Vanaf dat moment ging ik op de vrijdag eerder hun kant op, eerst boodschappen met haar moeder doen, en daarna voor de spits lekker terug naar huis. Zeker met een baby in de auto was dat wel fijn. We werden ook steeds meer betrokken bij momenten in het leven van R., kwamen daar thuis en dat voelde zeer fijn.
Toen R. tien jaar werd heb ik samen met haar moeder een surprise party georganiseerd. Alles werd onder haar neus gedaan en ze had niets door. Wat hebben wij ons als moeders daar heerlijk over kunnen lachen. Nu nog als we het erover hebben. Dit was echt een mijlpaal.

En toen besloot ik niet meer verder te gaan met haar vader.

Ik denk dat R. één van de grootste redenen was dat ik zo lang over mijn besluit had gedaan. Ik was zo bang haar kwijt te raken. Twaalf jaar was ze toen al in mijn leven. Het voelde alsof ik één van mijn ledematen moest afgeven en ik daar nog niet aan toe was. Daarbij, hoe zou hij het oppakken met haar? Ik was nota bene degene die haar steeds had opgehaald en haar steeds thuis bracht. Ik was degene die haar verzorgde als ze bij ons was, haar haar deed en al het andere wat erbij kwam kijken.

Maar ik moest voor mijzelf kiezen.

Haar eerste verjaardag dat wij uit elkaar waren, woonden we nog onder één dak, maar ze merkte het al wel. Voordat we het aan haar vertelden, heb ik eerst haar moeder ingelicht, zodat ze haar eventueel kon opvangen wanneer ze zondag weer naar huis ging. Wat het meest pijn deed, was dat R. niet eens verbaasd was. Want hoe goed je de ruzies probeert te verbergen, zij was al een stuk ouder en ving natuurlijk al meer op. Mijn plusmoeder hart brak.

Omgang verslechterde.

Na een jaar merkte ik dat de omgang tussen mijn ex en R. verslechterde. Met haar verjaardag van 2017 heb ik haar een lange app gestuurd. Ik vertelde haar dat ondanks dat ik haar niet meer zoveel zag, dat zij altijd mijn “yu sin dolo” zou zijn. Dat er no matter what, altijd een plek voor haar zou zijn in mijn hart en in mijn huis. Ze zou altijd een plek hebben om op terug te kunnen vallen. Ze had haar moeder de app laten lezen. Zij appte mij vervolgens en wilde mijn bedanken dat ik al die tijd zo goed voor haar had gezorgd. Zo gaf ze een aantal van haar fouten toe, en ik een aantal van de mijne en gooiden we het maar op jong en onwetend. Dit voelde heel fijn.

Dat de omgang verslechterde had direct impact op mijn twee kleine meiden.

Die kwamen met vragen als, “wanneer zien we haar weer?”, “wanneer is ze er weer?”, “waarom wilt R. niet meer komen? Vindt ze ons niet meer lief?”. Dus heb ik met hun verjaardag mijn stoute schoenen aangetrokken en haar moeder gebelt, haar uitgelegd wat de situatie deed met mijn meiden en hoe we dit konden oplossen. Of R. dat weekend van hun verjaardagsfeest mocht komen logeren en of wij er samen voor kunnen zorgen, dat wat er ook gebeurd met hun vader, wij ervoor zouden zorgen dat ze zussen altijd zussen zouden blijven en contact zouden houden.

Samengesteld gezin.

En nu? Nu ben ik als zelfstandige en plusmoeder een onderdeel van een “big weird blended family“. Want zeg eerlijk, geen enkel samengesteld gezin is standaard en dat zijn wij zeker niet! Het werkt voor ons. Als iemand mij vijftien jaar geleden had verteld dat wij zo zouden zijn samen, had ik die persoon keihard uitgelachen.

Maar kijk ons, we doen het toch, zo samen!