Mijn burn-out coachingstraject.

Na eerst bij de arts geweest te zijn. Daar te horen krijgen dat ik tegen een depressie aan zat en doorverwezen worden naar een psycholoog. Een aantal gesprekken bij de psycholoog verder en ook nog gesprekken bij de bedrijfsarts voelde ik me meer en meer vastlopen. Dit voelde allemaal niet goed, dit hielp niet en paste niet bij mijn. na dit te uiten aan mijn vriendin, raadde ze mij haar coach aan, waar zij een coachingstraject volgde. Al dacht ik dat coaches en coachingstrajecten meer waren op werkgebied. Maar dit was een coachingstraject gespecialiseerd op het gebieg van een burn-out. Maar ik dacht uiteindelijk baat het niet schaadt het niet. Ik kon mij toch niet erger gaan voelen dan hoe ik me op dat moment voelde.

Mijn eerste afspraak

Ik kwam bij Natascha. Ik voelde me eerst ongemakkelijk. Het was ook wat om me weer open te stellen aan iemand. Vooral na al die anderen die ik had gesproken had en waar ik me zo onbegrepen voelde. Zou zij mij wel kunnen helpen? Ze bleef eerst even stil. Ik voel me nog ongemakkelijker. Ik ben niet zo van de stiltes, zeker niet in een omgeving of bij een persoon die ik niet ken. Dan heb ik de neiging om dan maar te praten, over koetjes en kalfjes, alles om maar niet in stilte te blijven. Dit gebeurt ook vaak bij mijn dates haha, maar dat is weer een ander verhaal.

Toch zei iets in mijn, houdt je mond, er zit hier waarschijnlijk een bedoeling achter. Laat het allemaal even over je heen gaan. Ik moest even mijn ogen dicht doen en adem halen. Daarna mocht ik ze open doen en toen vroeg ze aan mij, zo een simpele vraag, hoe het met mij ging. Nou dat was een enorme trigger. De waterval ging open en ik kon alleen maar huilen. Zo heeft ze mij gewoon laten huilen, huilen tot ik niet meer kon huilen, zonder ook maar iets te vragen of te zeggen.

Even uitgehuild, althans voor dat moment.

Naar mijn gevoel duurde dat een eeuwigheid. Ik kon maar niet stoppen. Alsof alle pijn, vermoeidheid, zorgen, maar ook blijdschap eruit gehuild moest worden. Toen ik uitgehuild was. Vroeg ze of ze me aan een apparaat mocht aansluiten dat mijn energie zou meten en me wat energie zou geven. Op dat moment vond ik alles prima. Ik sta open voor allerlei manieren van omgaan met hoe ik me voelde. Ik had de traditionele gevolgd, maar dat voelde niet fijn. Dus nu alternatiever.Uit de meting kwam dat ik op was. Er was heel weinig energie, niet alleen lichamelijk maar vooral geestelijk. Volgens haar zat ik in een burn out.

Op een of andere manier, was haar wijze van werken iets wat beter bij mij paste. Zo raar, vooral omdat ik meer heb zitten huilen dan dat ik heb gesproken. Maar het voelde goed. En als ik iets wilde, was meer mijn gevoel volgen. Dit zou voor mij het coachingstraject zijn die mij uit mijn burn-out zou krijgen.

Loslaten wat ik heb meegekregen.

We gingen als eerst werken aan mijn gedachtengang over burn outs. Ze kwam zelf uit het bedrijfleven, had heel wat jaren en ervaring en zag steeds meer mensen opraken. We hebben vaak vanuit huis meegekregen dat we hard moeten werken, dat succes vaak te meten is aan een goede baan, een huis en een gezin. En dan is het vaak dat je in bepaalde culturen niet sprak over wat je dwars zet. Je hangt immers je vuile was niet buiten voor anderen om te zien, en vooral erover te kunnen oordelen.

Het was heel moeilijk om te erkennen dat ik een Burn-out had. Twee ouders die altijd hard hadden gewerkt en dat fulltime met twee kinderen. En dan kwam ik daar, parttime aan het werk met twee kinderen, een partner EN een moeder die overal bijsprong waar nodig was. Hoezo voelde ik me dan zo? Het voelde als falen. Was ik dan zo fragiel dat ik niks aan kon?

Toen we uiteindelijk een lijst hadden met alles wat ik had meegemaakt en nog steeds doorheen ging was het niet raar dat ik op was. Van jongs af aan was er best wat op mijn bord terecht gekomen. En niet alles was van het bord af en daarbij was er meer bijgekomen.

Kacheltjes.

Eén ding wat mij nu nog steeds helpt om zicht te krijgen op alles in mijn leven is om ze in te delen in kacheltjes. Ze legde me uit dat iedereen een aantal kacheltjes had. Ieder kacheltje stond voor een aspect uit je leven, denk aan; familie, vriendschappen, werk, gezin, partner, hobbies. Je kan er veel of weinig hebben, dat maakt op zich niet uit. In ieder kacheltje stop je hout, oftewel tijd en energie, in om het doen branden, oftewel om energie ervan te krijgen. Zo doe je in al die kacheltjes hout.

Soms vraagt zo een kachel veel meer hout dan normaal. Je moet er dan meer hout in steken dan normaal, wardoor je minder hout hebt voor de andere dingen. Zolang dit een van korte duur is, is het niet erg. Denk aan bijvoorbeeld een deadline op je werk, of dingen die thuis echt af moeten of meer van je vragen. Dit is vaak van kortere duur en krijgt er dan weer vuur voor terug, dus de energie wordt ook weer aangevuld. Als het voor langere duur is kan dat andere kachels op een gegeven moment stuk laten lopen. Geen hout is geen vuur. En dan kan dat wegvallen.

Maar er zijn ook kachels die gesaboteerd zijn. Je stopt er zoveel hout in, maar het vuur gaat maar niet aan, of niet genoeg.

Mijn gesaboteerde kachels.

Bij mij ging het op dat moment om twee van die gesaboteerde kacheltjes die ver vooruit staken. Mijn werk en mijn relatie.
In mijn werk stopte ik heel veel energie, heel veel hout, maar op de een of andere manier, bleef het vuur matig. Het gaf niet genoeg warmte oftwel energie terug. Het maakte niet uit of ik er meer in gooide, het gaf me niet de voldoening waarop ik had gehoopt.

Kacheltje werk.

Maar met mijn werk stoppen was geen optie. Na net een half jaar thuis te hebben gezeten zonder werk en met een minimale ww, zag ik het vooral financieel niet zitten om ontslag te nemen. Ontslag hield in, geen inkomsten. Met twee jonge kinderen en rekeningen was dit geen optie. Maar ik liep zo erg vast, en we hadden het hier over jonge moeders met pasgeboren baby’s. Hierin wilde ik geen fouten maken en die kan je je dan ook zeker niet permiteren.
Na vele gesprekken met mijn leidinggevende zijn we tot de conclusie gekomen dat we een vastellingsovereenkomst zouden aangaan. Ze vond het wel erg jammer, want ze kreeg veel positieve feedback van de gezinnen waarin ik had gekraamd. Een paar maanden later kreeg nog van een aantal collega’s een appje met gezinnen die expliciet naar mij vroegen, omdat een vriendin of familielid mij had aangeraden. Dit maakte het voor mij makkelijker om los te laten, want ondanks alles had mijn werk er niet onder geleden.

Kacheltje relatie

Wat betreft mijn relatie was het andere koek. Ik stopte er hout in en het vuur ging niet aan. Zoals Natascha het mij uitlegde was het alsof de ander water op het hout gooide. Nat hout brandt niet. Er waren twee opties voor het hout;

• Even laten en het zou kunnen opdrogen en weer aangaan, maar dat zou alleen werken als de ander er geen water meer op zou gooien en zou meewerken om de kachel weer aan te kunnen krijgen.
• Of er gebeurt niets en het hout gaat rotten.

Ik moest heel eerlijk zijn en aangeven wat ik dacht wat er zou gaan gebeuren. Wat was het meest waarschijnlijke, kijkend naar het verleden en naar wat ik tot nu toe had meegemaakt. Voor mij was het ergens wel duidelijk, het zou niet meer goed komen wat betreft deze relatie. Maar op dat moment zelf kon ik het nog niet toegeven.

Stap voor stap.

Het coachingstraject bestond uit twaalf sessies van 1 tot 1,5 uur per keer. Verspreid over een half jaar. Steeds met iets meer tijd ertussen. Beetje bij beetje kroop ik uit die burnout. Beetje bij beetje kwam ik erachter dat wat ik nu aan doen was niet werkte voor mij. Ik kreeg handvaten om verder te kunnen gaan. Ik ben haar zeer dankbaar voor de inzichten en handvaten die zij mij heeft gegeven. De ruimte die ze mij heeft gegeven om hieruit te komen, op eigen kracht met hulp.

Ik raad een ieder aan om in ieder geval uit te spreken wanneer het echt niet gaat. Het gevoel van falen is groot, ik weet het als geen ander. Maar ermee blijven rondlopen vreet je op. Praat, zoek, google, vraag om advies bij vrienden en familie. Er gaan veel meer mensen door zoiets als dit heen als je denkt. En als je je niet veilig genoeg voelt bij vrienden of familie, op internet zijn er genoeg forums te vinden waar je eventueel anoniem om advies kan vragen naar hoe anderen dit hebben gedaan. Adviezen over coachingtrajecten op het gebied van burn-out zullen er meer zijn dan je in eerste instantie zou denken.

Er is niet maar één weg, toevallig was dit de mijne en werkte het.