Een uitnodiging voor een feestje

Er is er één jarig…

En dat mag gevierd worden. Het kan groot het kan klein. Thuis of op locatie. Kinderfeestje, familiefeestje, alles bij elkaar. Thema, geen thema. Je kan het zo gek maken als je zelf wilt. Een uitnodiging voor een feestje is zo gemaaakt.
Als ouder wil je vooral dat je kind een leuke dag heeft, samen met de mensen waarmee je kind het graag viert. Daar gaat het vooral om toch?

En daar viel mij dus laatst iets over op.

Mijn jongste dochter kwam met een uitnodiging thuis. Ik ben zoals altijd gelijk enthousiast en vroeg van wie het feestje was. Waarop zij heel droog antwoordde, dat ze dat niet wist.
Hoe kan je dat niet weten? Diegene heeft je toch uitgenodigd? Ik vraag om de uitnodiging en zie er geen naam op. Mijn vervolgvraag, wie heeft het je dan gegeven? De juf. Maar waarom heeft de juf het je gegeven en niet het kindje zelf? En misschien was het dan wel handig als de juf had gezegd van wie de uitnodiging kwam?

En toen kwam daar een antwoord waardoor ik dacht, REALLY?

Uitnodigingen mogen niet meer in de klas uitgedeeld worden. Waarom niet? Omdat dit zielig is voor de kinderen die niet zijn uitgenodigd. Ik weet het, er is hier veel voor te zeggen, want er zijn helaas in iedere klas wel een aantal kinderen die (bijna) nooit worden uitgenodigd. En echt ik vind dat sneu voor zo een kind.

Toch viel mijn mond open van verbazing.

Wat is dit toch voor een bubble-wrap opvoeding? Al die tere zieltjes van tegenwoordig die niets meer kunnen hebben. Zeg boe en diegene barst in tranen uit. Raar vinden dat mensen niet weerbaar zijn en nergens meer tegen kunnen. En ik weet dat mensen nu zwaar over mij heen zullen vallen.

Maar dit begint al jong.

Ik zie het in mijn werkveld. Kinderen die de hele boel bij elkaar gillen, huilen om hun heen slaan enzovoorts bij het horen van het woordje “nee”.
Ik was met stomheid geslagen toen ik in een “opvoed-forum” online een post zag over het zeggen van nee. Nee is niet positief, we moeten het anders verwoorden. Kinderen voelen zich anders afgewezen. Probeer je kind meer uit te leggen… 

En toen stopte ik met lezen. 

Dit verklaart veel van de gedragingen die ik zie in mijn werkveld, maar ook op scholen, tot soms zelfs onder volwassenen. Ouders en opvoeders zijn zo bang om het slecht te doen dat ze liever geen woorden gebruiken als; nee, niet doen, hou daar mee op en zo nog meer. Te negatief, geeft een kind een negatief zelfbeeld. We moeten vooral positief opvoeden.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker wel een voorstander van uitleg. Maar om nou een dreumes van 1,5 helemaal uit te leggen waarom hij of zij iets beter niet kan doen? Gaat mij ver. Soms is nee, gewoon nee. Kort en krachtig hebben de jonge kinderen nodig. Naarmate ze ouder worden, leg je meer uit, maar ook dan geen lange verhalen. Kort en krachtig. En ja, ook dan, ook als ze ouder zijn is nee soms gewoon nee. Geen uitleg, nada. Omdat ik het zeg. Omdat ik je moeder ben, daarom. Klaar.

De harde realiteit.

Later als ze groot zijn, ach wat klinkt dat weer lekker cliché, maar het is toch wel zo, zullen ze ook afgewezen worden. Of nee tegen worden gezegd. Je krijgt nou eenmaal niet alles wat je wilt. Bij een loting van een opleiding, bij het sollicteren naar een baan. Bij het kenbaar maken van je gevoelens naar een ander en niet hetzelfde terug krijgen.
Kinderen moeten weerbaarder worden gemaakt. Soms is nee gewoon nee, maar kan je misschien wel iets anders proberen, of op een andere manier.
Trek die bubble-wrap van je kinderen af en leer ze inventief en creatief te worden. Als ik dit niet mag, wat kan ik dan wel, wat mag dan wel? Leer ze liever een plan B te hebben

Grenzen.

Kinderen hebben grenzen nodig en opvoeders die consequent zijn. Opvoeders die hun kind leren tegen een stootje te kunnen. Kinderen die kunnen omgaan met afwijzing en een nee. Kinderen die leren dat als ze niet een uitnodiging krijgen voor een feestje het niet gelijk het einde van de wereld is.

Een feestje wil je vieren.

En een feestje wil je het liefst vieren met de mensen waarmee jij het fijn hebt. Niemand zou een ander moeten kunnen opleggen wie ze wel en niet op hun feestje uitnodigen. Misschien zouden we creatiever moeten zijn als opvoeders. Juist zeggen je mag x-aantal kinderen uitnodigen.

En van die x-aantal kinderen, een uitnodiging voor een feestje aan dat ene kind dat (bijna) nooit wordt uitgenodigd.