Mijn grootste wens, wat ik later worden wil.

Later als je groot bent…

Of wat is je grootste wens? Vragen die we vaak aan kinderen stellen. Mijn ouders zo dus ook aan mij. Ook vriendjes en vriendinnetjes vroegen het vaak. De juf of meester op school. En bij de meeste kinderen verandert het antwoord elk jaar wel, of soms zelfs elk jaar. Dat zie ik nu ook op in de klassen van mijn kinderen, waar we vanaf groep 3 aan het einde van elk jaar, aan de kinderen vroegen wat ze later wilden worden. Het gaat alle kanten op.
Maar, je hebt ook van die standvastige kinderen. Die al vanaf groep 3 iets zeggen en daar ook aan vasthouden.

Ik was ook zo een kind.

Alleen niet qua beroep. Ik was ook zo een kind die alle kanten op ging. Van kunstenares naar dierenverzorgster. Soms riep ik; Oud! Of juf, of… Om eerlijk te zijn, weet ik nog steeds niet wat ik wil worden. Wat werk betreft dan. Maar dit is een topic voor een andere keer, aangezien ik weet dat anderen hier ook als volwassene nog mee struggelen.
Al is wat ik later worden wilde, ook een hele dagtaak. Alleen onbetaald en soms best ondankbaar werk. En toch, doe ik het met alle liefde.

Ik wilde later graag moeder worden.

Dat was mijn grootste wens. Het enige wat elke keer veranderde was de hoeveelheid kinderen, met welke man en wanneer. Maar dit wist ik zeker.
Ik was een echte poppenmoeder. Had van alles hiervoor in huis. Kleertjes, flesjes, poppenwagens, dekens. Bedenk het maar en ik had het wel.  Ook onze arme honden moesten eraan geloven.
Op mijn zestiende had ik mijn eerste vriendje. Ik wist nog dat ik tegen hem zei dat als hij nog geen vader wilde worden, hij ook zijn zaken goed op orde moest hebben. Waarom is het toch altijd aan het meisje/vrouw om daarvoor te zorgen? Hier zou mijn moeder een heel bijdehante reactie op geven “wie het kindje maakt, mag het kindje houden”. Ik voegde er aan toe, dat als ik zwanger zou raken ik hoe dan ook het kindje zou houden. Enige wat ik weet is dat hij mij met grote ogen aankeek, alsof ik gek werd en nonsens uitkraamde.

Mijn uitgestippelde plan liep in de soep…

Na vijf jaar gingen we uit elkaar. Het plannetje dat ik in mijn hoofd had verliep niet naar wens. Best moeilijk voor iemand die alles uitstippelt.
Als eerst een vriendje, die had ik niet meer.
Met 21 jaar klaar zijn met mijn opleiding.Dit ging ook niet op. Ik begon na twee mislukte studies op mijn twintigste eindelijk met de opleiding Pedagogisch Medewerker die ik dan in twee jaar af zou hebben.
Na de studie een betaalde baan. Deze had ik dan wel gelijk met mijn studie, dit was heel fijn.
Een eigen huis zou dan de volgende stap zijn. Dit zag ik eigenlijk helemaal niet zitten. Ik wilde mijn moeder niet alleen laten.
Met al die andere stappen die niet helemaal verliepen zoals ik het in mijn hoofd had en het missen van een partner die ook wilde, zat baby krijgen er ook niet in.

En daar was hij.

Mijn prins op het witte paard. Mijn redder in nood. De toekomstige vader van mijn kinderen!
Nee grapje, dat wist ik natuurlijk echt nog niet. Wel had hij al een dochter. Ik zou weer gaan beginnen aan een nieuwe opleiding, hij ook. Met al een meisje van één om het weekend bij ons en het feit dat we beide net begonnen met een opleiding, zette ik mijn eigen wens op een laag pitje. Had op deze manier ook mijn kleine gezinnetje.
Hij trok bij mij en mijn moeder in. En ons leven kabbelde voort.

Je grootste wens laat zich niet wegzetten.

En dit merkte ik zeker. Hoe meer ik met mijn plusdochter was, hoe meer mijn grootste wens weer naar boven kwam. Door omstandigheden liep ik in mijn opleiding een vertraging op. Ik moest mijn wens hierdoor weer verschuiven. Ik was inmiddels 24 jaar en ik wist het allemaal even niet meer.
Het was maar één jaartje. Mijn verstand zei mij dat ik op deze manier niet een kindje op aarde kon zetten, maar mijn hart en onderbuik waren zo vol verdriet.
Met dit gevoel ging ik die zomer met mijn moeder naar een paranormale-beurs. Ja ik ben een vrouw van vele markten. Ik kwam te zitten bij een vrouw met andere soort kaarten, geen tarot, ik weet helaas niet meer hoe ze heten. Bij haar mag je één grote vraag stelle. Ik gaf aan dat ik het gevoel had, dat ik nooit moeder zou worden. Vandaar mijn vraag, word ik moeder?
De eerste kaart die ik trok, was een vrouw die zwanger was. Ze hield haar buik liefdevol vast en keek er liefdevol naar. Ik keek van de kaart, naar de vrouw, naar mijn moeder en terug.

De kaart stond voor vruchtbaarheid.

Als dit nu nog niet duidelijk genoeg was voor mij. Ik kon het haast niet geloven. Ik ging wel vaker naar dit soort beurzen. En hoewel ik het allemaal heel interessant vond, bleef ik daarentegen ook erg sceptisch. Zo hebben we nog een tijdje gesproken over waarom ik dacht dat het niet zou gebeuren.
Als laatst gaf ze me één advies. Ik zal het nooit meer vergeten.

Er zijn altijd redenen te bedenken om iets NIET te doen.

Je moet de omstandigheden om iets WEL te doen zelf creëren.

And so I did…